Aşk girdabı

Sordu sahip: “Sevdin mi beni?”

Dedim ki: “Evet”

Sordu yine: “ Ne zaman?”

Dedim ki : “Hep”

Hiç şaşırmamış gibi şaşırdı. Duyduklarına inanamadı. “Evet”lerim kulağında defalarca çınlasa sanki yine de inanmayacaktı.

O sanıyordu ki, eğilmeliydim önünde. Sevgimden parçaları önüne savurmalıydım. Kolundan tutup, biraz da canını acıtıp “benimle kal” demeliydim. O sanıyordu ki, seviyorsam ben ondan aşk dilenmeliydim.

Dilenmedim. Acındırmadım halimi. “Gururum varsa eğer” dedim kendime, “işte onun yeri burası, daha aşağılara inemez. İnmiş ineceği kadar.. “

Çekip gittiğimde, o zaten yanımda değildi. Sorularıma cevap veremeyecek kadar uzaktaydı. Sorularımı duyamayacak kadar uzak.. Acılarımı unutacak kadar uzaktı o gün bana, beni hatırlamayacak kadar uzak..

Aklı sonradan gelmiş gibi, kalbini soğumaya bırakmış da sonradan yerine monte etmiş gibi, epey bir aradan sonra çıkıverdi karşıma.

Dedi ki; “Gittin sen” “Ne zaman, niye..” “Sevmedin beni” dedi. “Terkettin” dedi.

Terkedilecek bir gemi, bir kara parçası kalmış mıydı ki ortak.. Sahiplenilecek ne vardı? Aşk oyuncak değildi, bir oynanıp bir bırakılacak. Sözüm yetmiyordu. Hislerim düşünmemi engelliyordu.

“Git” dedim. “Çok uzaklara, benim olmadığım yerlere.” “Unut beni, herkes bir gün gider, alış buna.”

“Yok” dedi. “Sevdim seni” “Bırakmam.”

İncinen kimdi, kim aldanmıştı, kim aşıktı, ortalık karışmıştı. Yaşanmışlıktan ziyade, yaşanmamışlar boyumuzu aşmıştı. Söylenmemiş sözlerin miyadı dolmuş, aşkımıza hile bulaşmıştı. Sayfalar buruşup kırışmış, yıpranmış, tarihler birbine karışmıştı.

Yeniden sevmeye cesaret mi yoktu, geçmişe bakınca suçluluk mu vardı bilinmez. Bekleyen hayallerin gerçekleşme umudu mu ateşledi, zora erişme hevesi mi bilinmez. Sevilme isteği mi, sevme ezberi mi bilinmez.. Başa dönmüştük yine.

Sordum sahibe;

“Sevdin mi beni”

Dedi ki; “Çok..”

Dedim :”Ne zaman?”

Dedi ki “Hep”