Aşk-ı cehalet...

Işığın bittiği yerde karanlık başlar. Karanlığın başlaması için ışığın bitmesi yeterlidir, ekstra bir çaba gerekmez.

Fakat karanlığın bittiği yerde, aydınlanmanın başladığı bir döngüden söz etmek doğru olmayabilir. Çünkü aydınlığı başlatabilmek için ekstra bir çabaya, yani bir ışık kaynağına ihtiyaç vardır.

Karanlığın egemen olduğu yerde ışığa yer yoktur. Çünkü karanlığın egemen olabilmesi, zaten ışığın yok edilmesiyle mümkündür.

Işığın egemen olduğu yerde, karanlığa yer olmadığını söyleyebilmek ise mümkün değildir. Karanlık tasavvur edilemeyecek kadar yılışık ve yapışkandır. Işığın egemen olduğu yerde bile, yaşamına bir şekilde devam eder. Gölge olup arkanıza saklanır, korku olup içinize. Ayaklarınızın altına bakacak olursanız, hem itibarını hem de onurunu kaybetmiş, kıvrılıp yattığı yerden acı dolu gözlerle size bakan, zavallı bir karanlık görürsünüz.

Işık tarafından dövülmüş güçsüz bir çocuğa benzer, acırsınız haline. Oysa ışık sürdürülebilir değildir, varlığını sürdürebilmek için bir enerji gerekir. Bitmeye görsün enerjiniz, o güçsüz çocuk aniden büyüyerek bir canavara dönüşür. Korkudan ölürsünüz.

Işık taviz vermez, pazarlıklara açık değildir. Çünkü aydınlanmanın koşulları bellidir. O koşullardan en ufak bir taviz dahi vermesi söz konusu olamaz. Işığın pazarlığı kabul etmesi kendisini inkar etmek, hatta kendi sonunu hazırlayarak karanlığa davetiye çıkarmak olacaktır.

Karanlık ise kendi egemenliğini ilan edene kadar her türlü ittifakın içinde yer alabilir. Karşıtlarıyla işbirliği yapmaktan çekinmez. Kendiyle çelişen ifadeler kullanıp, çelişkili tavırlar sergilemesi şaşırtıcı olmaz.

Her türlü tavizi verebilir, her pazarlığa açıktır.

Zaten cehalette karanlığa sırf bu yüzden aşıktır.