Aşk İçin

Neden var olduğumuzu biliyor muyuz?

Ben bilmiyorum. Varım işte.

Ancak olana bitene baktığımda herhalde bu var olma hali bir ceza diye düşünüyorum.

Niye var olduğuma dair inanç, ideoloji benzeri dayanaklarım da yok.

Öyle ise bildiğimi varsaydığım diğer doğruların da doğru olduğunu iddia etmem de olanaksız.

Üstelik işin içinde elbette sezgilerimde var.

Yani hiç bilimsel değilim… Zihnimle gerçek arasında hiç bir geçişlilik yok gibi..

Bilgiyi zihnimden geçirip kendime uygun kılıyorum haberiniz olsun.

Peki siz nasıl yapıyorsunuz?

Her bildiğiniz en doğru mu sizin?

Ben kimseyi en doğru benim doğrum diye davet etmemeye gayret ediyorum.

Ya da kendi doğrunuzun peşinden gidin diye öteleyip soyut havalar takınmıyorum.

Bunlardan herhangi birisini bu andan sonra; çünkü yaptığım olmuştur; yaptığım olursa sakin nazik davranmayın..

Sadece arasıra dellenip justitia aşkına, yahu bu iş böyle gitmez, bir arada yaşıyormuşuz gibi yapmayalım, yalana dolana aldanmayalım, yaşam için, daha iyi bir hayat için, aşk için bir araya gelip “geçici ve öznel ortak doğrular” aramak gerekir diyorum..

Çünkü bence böyle yaparsak en ufak bir hatada yanlış anlama da birbirimizi boğazına sarılma güdüsünden kurtuluruz.

Biz olarak yaşamın erdemine kavuşuruz. Korkular aşılır, kimse kimseden korkmaz.

Kimse kimsenin doğrusunu kabul etmek zorunda mıdır?

Kabul etmek zorunda değilse dinde, siyasette, yaşam alışkanlıklarında, tercihlerinde..

O zaman “geçici ve öznel ortak doğrular” aramak, yaşamak ve siyaset yapmak için yol haritamızın temelini oluşturmalı.

Egolarımızı kesip atmalıyız yoksa her alanda neye hizmet ettiğimiz belirsizleşebilir.

Derdimiz doğruyu yapmak doğrudan yana olmak olmalı, yanlışı engellemek değil..