- Kategori
- Aşk - Evlilik
Aşk imiş ne var ise alemde
Epey zamandır yalnızlıkla mücadele ediyorum. Sanki hiç yalnız kalmamışım gibi her defasında aynı şiddetle hissediyorum. Oysa doğduğumuz andan itibaren başlıyoruz tek başınalığına. Yaptıklarımız çoğaldıkça varlığımız bütünlük kazanıyor. Ölüm bu bütünlüğün son hamlesi oluyor. Ama şu aşk yok mu... Bölük pörçük olmuş parçalarıma parça eklemekle kalmıyor parçalarımı parçalıyor... Öyle bir bağlıyor ki yaşama sanki hiç bitmeyecek gibi tüm gücümüzü kullanıp elde etmek istiyoruz. Neden birine ait olmak için çırpınırız ki?...
Bugün hayatımın sadeliğine yeni karmaşıklık bulmuş ve bu karmaşıklığı türlü elemelerden geçirerek nasıl sade ederim halde ki bendeyim. Derin suların içinde kayboluş isteyen bendeyim. O hafifliği ve sessizliği sanki çok iyi biliyormuşcasına yeniden istiyorum. Tuhaflıklar ve gel-gitlerdeyim. Hiç anlamadığım edalara anlamlar yüklüyorum. Bir yandan hep bende olan ama bir yandan da hiç bende olmamış gibi acemilik hallerdeyim. Bütün gün hep aynı şarkıyı dinleyip de her baştan dinlediğimde ilk kez dinliyormuşcasına olmaktan kendimi alamamaktayım.
Derimin altından yavaşça ince ince etimi küçük parçalar halinde almak gibiydi. Hem çok acıyor hem bir boşluk... Hiç var olmamış gibi gidilmişlik...