Aşk mutluluğu...

Şimdi aşk acısını yazıp aşkın mutluluğunu yazmamak olmazdı. Hele ki gelen yorumlardan sonra… Bende yine aldım defterimi elime aşktan mutlu olduğum zamanlar ne yazmışım, duygularımı nasıl ifade etmişim oturup tekrar okudum. Aslında niyetim aşkta mutlu olabilindiğini de göstermek. Yani aşkta sadece acı çekmediğimi ya da sadece acı çekilmediğini göstermek. Niye böyle bir şey yapıyorum? Çünkü kendimi bu konuda sorumlu hissetmeye başladım :)

Öncelikle şu defterimden biraz bahsedeyim. Bu benim çok uzun zamandır hislerimi, düşüncelerimi, kısa hikâyelerimi, şiirlerimi yazdığım bir defter. Günlük tarzı bir şey değil. Öyle olsa evde herkesin okuyabileceği bir yerde durmazdı. İşte o defterden bazı yazdığım şeyleri burada sizlerle paylaşmak hoşuma gidiyor. Çünkü defter yazdıklarıma yorum yapamıyor maalesef. Öyle olunca da duygularımı kendi kendimle paylaşmak bana hiçbir şey katmıyor.

Neyse gelelim benim aşktan mutlu olduğum zamanlar yazdıklarıma. Hepsini değil sadece birini yazacağım. ( Bu kelime aslında yaşadığım mutlulukların fazla olduğunu ispat etmek için yazıldı). Ama en çok sevdiğimi…

“ Ne zaman seni düşünsem, sesini duysam ya da resmini görsem içimdeki beyaz kanatlı küçük melekler, uçlarında kırmızı kalpler olan oklarını, görünüşte ufak fakat göründüğünden çok daha büyük olan kalbimin tam ortasına saplıyorlar. Ve kalbim o kadar hızlı atıyor ki yerinden fırlamasından korkup elimi ister istemez üzerine koyuyorum. Ve bunların nedenini soruyorum kendi kendime “Neden?” Ama hiç düşünmeden cevaplanıyor sorum. Çünkü SENİ SEVİYORUM!”

İşte duygularımı, içimdeki heyecanı böyle ifade etmişim. Bence acı aşkta nasıl daha fazla hissediliyorsa, mutlulukta aşkta bir o kadar fazla ve yoğun hissediliyor. Ama nedense bu yaşadığımız eşsiz mutluluğu sürdürebilmek çok mümkün olmuyor.

Şimdi soruyorum…

1) Aşkta yaşadığımız ilk gün ki heyecanları neden aynı yoğunlukta sürdüremiyoruz?

2) O heyecanı bir ömür sürdürmek mümkün mü?

3) Eğer mümkünse nasıl?