Aşk ölçüsüz sevmektir

Seni  tanıyalı on yıl oluyor, belki daha da fazla. Seni bunca yıldır dost bilirim. Bugün de böyleyim. Hayatımın en mutlu tesadüflerinden biri seni tanımak oldu. En güzel dostlukların ömür boyu sürdürülen dostluklar olduğuna inandım hep. Senin dostluğunu da en güzel dostluk bildim.

Hayat çok şaşırtıcı! Bazen inanılmaz olan, ‘olamaz’ dediğimiz gerçek oluyor. Ömrü ömrümüz kadar sürecek sandığımız dostlukların süresi biz ölmeden doluyor.

Dostluğumu ömür boyu sürdürmek isterdim. Ama elimde değil. İnsanın hayat boyu gerçekleştiremeyeceği şeyler de var. Dostluk aşka dönüşünce, dostluğu yaşatmak her zaman mümkün olmuyor. Sevmenin böyle sakıncalı yönleri var. İnsan her zaman duygularına hükmedemiyor. Bazen ölçüyü kaçırıp bir çuval inciri berbat ediyor.

Sevmek,  bazen bir çuval inciri berbat etmektir. Ölçüsü kaçırılmış sevgi dostluğu yok edince, şaşkınlaşan dostluğun adı aşk oluyor.

Bir başka deyişle, aşk, dostluğuna ve varlığına kıymet biçemediğimizi ölçüsüz sevmektir.

Seni ben hep ölçüsüz sevdim. Ölçülü sevmeye gücüm yetmedi. Ölçüsüz sevgide  sevinç de vardır, hüzün de.

Her ikisinden de payıma düşeni aldım. En büyük sevinçlerimi de en büyük acılarımı da hep severken yaşadım. Seni bu mutlu gününde üzmek istemezdim. Ben bu mektubu seni üzmek için yazmıyorum. Seni üzmek de  senin üzüldüğünü düşünmek de beni yaralar.

Geçen hafta seni farkında olmadan üzdüm. Ama çok üzdüm. Anladım ki seni çok üzmek için de seni çok sevmek gerekiyormuş!

Uzmanların dediğine bakılırsa insanların gözbebekleri iki hâlde sürekli büyürmüş: yalan söylerken ve severken.

Sen kendi gözbebeklerini yanımda büyütürken, onlar benim gözbebeklerimi de büyüttü hep.

Eğer bunu kabul etmek istemezsen tersini de söylemeye hazırım: Ben senin yanında kendi gözbebeklerimi büyütürken, onlar senin gözbebeklerini de büyüttü.

Ya senin gözbebeklerin büyürken,  sende aşktan çok yalan varmış ya da benim gözbebeklerim büyürken,  bende yalandan çok aşk varmış. Benim gözbebeklerimi büyüten  belki de hayalimdeki cananmış!

Artık sana şiirle veda etmenin zamanı geldi. Artık sana son kez ‘sen’ demenin zamanı geldi. Sana şiirle, vedaların en güzeliyle  ‘hoşça kal’ diyorum.

Bunları ben sana, sen benim 'hata'mı bağışlayasın diye yazıyorum. Dostluğun yarattığı hatayı belki şiir bağışlatır.

Belki 'hata'larımı bu kadar çok sevmeseydim, şiiri bunca çok sevmezdim.

En güzel şiirlerim en büyük hatalarımın ürünü. Keşke şu ‘hata’larım olmasaydı! Belki o zaman seni başka türlü severdim. Sana acılarımın en derini, ‘hata’larımın en güzeliyle  elveda diyorum.

              Başka elem gerekmez melâlimde sen varsan.
              Başka ışık gerekmez leyâlimde sen varsan.
              Zamanın her deminde çekilir cihan kahrı. 
              Gönlümde sonsuz sevgin, hayâlimde sen varsan.

Yaşadıkça hayalimdeki cananı her zaman seveceğim. Çünkü onu ‘hata’larım yarattı.

Hatasını şahdamarından yakın bilen,aşkını gözbebeğinden aziz gören, hayalindeki cananı asla unutmaz.

Hayalimdeki cananı her zaman seveceğim.