Aşk tedavülden kalktı...

Hayatın bir döneminde monotonluk hep olsada bu yüz yıl olduğu kadar olmamıştır...

Ne hale geldi insanlık...?Nasıl oldu da heyecanlarımızı, sevinçlerimizi, paylaşımlarımızı, sevdalarımızı, dostluklarımızı yitirdik...

Nasıl çıktık ''insan ''olmanın o güzel erdeminden...? Parayı suçlayacak kadar çaresiz miyiz....?

Annem anlatır mahşer gününü; ''mahşer günü tüm insanlar bir arada toplanacak ve herkes kendi vebalinden kimseyi görmeyecek''der hep...

Mahşer günü geldi de haberdar mı değiliz dersiniz ...?

Neler oluyor insanlığa ? Nerede insan olmanın erdemi....?

Yaşarken cehenneme döndürdük hayatlarımızı. Etkisiz , tepkisiz, sevinçsiz. Her sevinci her acıyı bile ne kolay kabullenir olduk.

Ne en sevdiklerimizin ölümleri acıtıyor yaralı yüreklerimizi, ne sevdalar güldürüyor kırgın yüreklerimizi ...

Nazım Hikmet'in o en sevdiğim şiirlerinden birinde söylediği gibi ; bir yıl bile sürmüyor yirmi birinci yüz yıllarda ölüm acısı ...

Heyecandan değil stresten atar oldu , heyecanlandığında pır pır atan kalplerimiz. Her gün başka bir üzüntüye, kedere uyanıyor yorgun gözlerimiz ...

Programlanmış robotlara döndü bedenlerimiz.Ne kalplerimiz çarpıyor ne ruhlarımız ...

Hastanelerde doktorlar , ''hastayım doktor bey, her yerim ağrıyor''deyip gelenlerin, teşhisi konulamayan hastalıklarıyla uğraşıyor. Uğraşıyor, çabalıyor, kitaplardan yardım alıyor ama bir türlü fiili olarak teşhisini koyamıyor ...

Çünkü ağrıyan, kanayan , çaresiz olan yüreklerimiz. Ruhlarımız ağrıyor bedenlerimiz değil....

Ruha iyi gelen , yüreğin ilacı ''aşk''tedavülden kalktı , üretilmiyor ...

Oysa uyandığımız her sabah ;''yeni umutlar , yeni sevinçler , yeni heyecanlar, '' demek değil midir...

Çabalamalıyız elimizden geldiğince , gayret göstermeliyiz bu düştüğümüz karanlık kuyulardan çıkmak için...

Yoksa boğulup gideceğiz bu kara kuyularda ....

Madem ''hayat'' bir tadımlık aromalı kahve tadını çıkararak , keyifle, mutlulukla içmeliyiz o kahveden....

İkinci bir fincan istesekte yok çünkü ...