Aşk ve insan

Aşk bir nimettir her daim bulunmayan....Tamamlayıcıdır, doyurucudur.Eksikliği zordur, yıkıcıdır. Bir sıcak kucağın yokluğu aşın suyun yokluğundan daha yıkıcıdır kimi zaman...

Kolay kolay bulunmaz aşk ve aşka dair insanlar ve en zor şeydir birbiri için çarpan iki kalbin bir araya gelebilmesi...Dünyanın en büyük nimetlerindendir dediğim gibi...Kalbi taşlaşmış insanları bile buzu güneşin çözdüğü gibi çözen bir güçtür aşk ...

Zordur aşık olabilmek, kalp milyonda bir bulur aslında sevebileceğini...O estetik ve narin duygu duruşunun herkes ile ortaya çıkabilmesi gibi bir ihtimal yoktur...Şefkatli yüreklerin işidir aşk...

Aşıkkken insan pembeleşir hayat aniden, ne gözü eskisi kadar karamsar görür, ne de kötü şeyler kötüdür eskisi kadar...Bir masala düşüverir ve hiç uyanmak istemez yattığı bu tatlı uykudan...

Aşık olamayan kalpler anlayamaz bunun derin sıcaklığını, üşür kalpleri ve yırtıcı bir kuş gibi saldırgandırlar aşk dolu kalplere bedenlere karşı...Aşka sahip olmamayı sevilmemeyi ve sevememeyi öğrenmiş bu yanlız yürekler çok ta saldırgandır hayata karşı.Aşksızlık bir dertt yanlızlık başka bir derttir onlar için.Tahammül edemezler iki kumrunun iki bülbülün kendi içleri bu denli paramparçayken şarkılar söylemelerine...Yıkmak isterler ve amaçları için yaşarlar ve becerirler de elbet...Bu kalp kırmış olmaktan başka neye yarar?Zordur bu insanlar ve tanrıdan en çok onlar için yardım dilememiz gerekir....Ve bu insanların bu taş kalpliliklerininde psikolojik alt yapısı vardır.Hayata tepkilidirler özünde bu insanlar, mutsuzlukları, asla onaylamadıkları ve sevmedikleri hayatları vardır çoğunlukla bu insanların.Hep sahip olamadıkları için acı çeken bu insan grubunun çocukluğundan başlar aslında sevgisizlik ve başarısızlık hikayeleri...

Oysaki aşk için çarpan kalp, sarılabildiğin sımsıcak bir kucak ve yanlızlığı mutsuzluğu hissettiğinde kilometrelerce mesafelere rağmen bir ah dediğinde yanında olan o sıcak insan için neler verilmez ki şu içi dışı bomboş zaferlerle dolu yalancı hayatta...hangi arkadaşın bedeni ısıtabilir ki soğuk bedenini sevgilinin senin için yanan teni kadar...hangi arkadas düşünür her işini boş verip seninde sırf canın sıkılmasın diye yanında olabilmeyi her şeyi boş verip.Hangi dostun koynunda anne baba kucağı gibi güvenle sarılıp yatabilirsin ki?Aşkın eşin kadar kim düşünür yemeğini yedin mi, soğuk havalarda kazağını giydin mi....Biraz yüzün düşse senin için hiç yılmadan mutlu etmek için ne yapabilirimi...

İşte bu yüzdendir ki zor meziyettir zor sanattır aşk işi....Her yürek taşıyamaz her kişilik kaldıramaz, ama bir aşka düşmeyi bilen ruh varsa bir insanda işte o insanı bin insanla kıyaslayamazsın bu hayatta...Bu yazıyı aşıklara yazıyorum....Aşk için yanan ruhları soğutmaya çalışanlara da kızıyorum...ve biliyorum ki gerçekte değmişse bir insan sevilmeye sevgine, işte her ne pahasına olursa olsun olacaktır yanında ruhunda ve aşkında...

Ayça Marangoz Coşar