Aşk yakar......

Yürek gümbürdemeyi bırakmıştır artık. O, ilk günlerdeki kalabalık hissinin yerini korkutucu ve derin bir yalnızlığa bırakmıştır. Bu yalnızlık, uzun zamandır sinsi sinsi beklemektedir kuytusunda. Çünkü; Bilmektedir, sıra hep ona gelecektir. Bilmektedir, aşk yakıp geçecektir herşeyi. Geriye, yalnızlığın gelip oturacağı kocaman bir kül yığınından başka bir şey kalmayacaktır..bilmektedir.

Yalnızlık, önce kocaman bir boşluğa gelip yerleşecektir. Sonra bu boşluğa ve yalnızlığa alışmak, ardından gelen boşvermişlik, hayata direnmenin en kolay bahanesi olacaktır. Hayat devam ediyor denilecek, kuru, tatsız ve bir yanı eksik hayat devam edecektir. Elbette devam edecektir. Kim aşk acısından ölmüştür ki..

Aslında aşk acısından ölünür. Bu beden ölümü gibi değildir. Bir ruh ölümüdür. Ama ruhun sanki dokuz canı vardır. Biri öldüğünde, diğeri hemen devreye girer. Aslında, inadına yaşamak içindir bu ölümler. Sanki direnmek içindir zalim yaşama.. Sanki bu sayede, yaşamaya hep bir bahane bulunur. Çünkü; bilinir ki içten içe, aslolan yaşamaktır. Bir ömür hep ' Bu acıya nasıl dayanırım' larla sürüp gider. Yerini başka ' dayanılacak acı' lara bırakarak hem de. Dayanılamıyacak sanılan her acıya, hep nasılsa dayanılır.

Aşk acısı işte böyle bir şeydir, öldürmeyen ama süründüren. İnsanın kendisinin bile çözemediği bir arsızlıkla dayanılan ve yeniden yeniden denemeye gönüllü olduğu tek duygudur neredeyse. Yanacağınızı bile bile, ateşe uçan pervanelere dönersiniz bir anda. Gönüllü yanmak istersiniz o ateşte.. gönüllü ölmek..

İsteyerek çekilen başka hangi acı vardır, aşk'tan başka..yoktur..