Aşka bakış 1

İnsanın kendini bile anlayamadığı durumlarda başkasını anlamaya çalışması
nasılda boşa çabalamak.

Bugün bir arkadaşımla aşklardan bahsediyorduk ki bu konuda kendimi şanslı sayıyorum. Geriye dönüp baktığımda hatırlamaktan gurur duyacağım küçük- büyük tatlı ve masum anılarım var sepetimde. Ama bu eskiler bu kırgınlıklar arasına zaman zaman dalıp neyi arıyoruz. O heyecan o duyguları yaşıyan kendimizi bulma ümidiyle mi dalıyoruz. Yoksa eskileri hatırlamak, iyi ki haddini bildirmişim, iyi ki bırakmışım bak hala serseri diyerek kararlarımızın doğruluğunu bir kez daha onaylamak mı istiyoruz? Ya da bir ofis kenarında bilgisayar başında çürürken etrafımıza aslında ben neler yaşamıştımın sinyalini mi vermeye çalışıyoruz? Aşk. Her insanoğlunun isteği. Tam yakalayacakken kaybettiği... Ararken görmezden geldiği... yaşarken önemsemediği ama herkesin değer verdiği aşk... Aşkın süresi var mıdır acaba? Kendini belli bir zaman sonra yok eden bir yazılıma mı sahip?

Herkesin bu kadar isteyip de bu kadar az kişinin sahip olabildiği bu duyguyu
aslında istemiyor olabilir miyiz? Aşk için bir şeyler yapmak bir şeyler görmezden gelmek kişilik sorunu olarak görülmekte artık. O evde ise ben gece bir telefon gelir çıkarım dışarı. Ben özür dilemem o dilesin. Ben aramam o arasın. Ben, ben, ben, ben.... ikimize ne oldu. Beraber gitmek... beraber gülmek... beraber kavga etmek evet yanlış okumadınız artık beraber bile kavga edemiyoruz. Çünkü seni dinleyemem deyip kapıyı vurup çıkıyoruz. Ben olmayı becerirken dozu kaçırıp yollarda sen, ben ve o olarak dolaşıyoruz. Bize, size, onlara neler oldu kimse bilmiyor. Çok yazık bu kadarda aşkı ararken sen, ben ve o olarak kalmak.

Eskilerin içinde eşinmek. Belki gözden kaçan bir şey olabilir mi? diye bakınmak...