Askerciler, darbeciler, dağdakiler ve hakiki Kemalistler

Türkiye Cumhuriyeti Devleti, kurulduğu tarihten buyana,  koyduğu kurallara karşı yapılan en küçük itirazı, en büyük cezayla cezalandırmış olması ve “ nefsi müdafaa” gerekçesiyle uygulamış olduğu şiddet, insanlar üzerinde farklı etkiler bıraktı. Devletin bu yaptıkları, bazılarının “üvey evlat” hissini güçlendirirken, bazılarının “sadık evlat” bağlılığını pekiştirdi. İsyankâr duyguları şaha kaldırdı. İsyankâr duyguları törpüledi.

Ve hemen herkes o devletten korktu!

Bazıları o korkusuna savaş açtı. Bazıları o korkuyla yaşamayı öğrendi.

Korku; bazılarının nefretini tetikledi, bazılarının ise hayranlığını. Bazıları o devlete en az güvendi, bazıları ise en çok güvendi.

Kimi dağa çıktı, kimi askerci oldu, kimi darbeci… Kimileri ise hakiki Kemalist olarak kaldı.

Dağdakiler, bağımsızlık istedi.

Askerciler, Genelkurmayın siyasi bir kurum olarak kalmasından rahatsızlık duymadı.

Darbeciler “Arada bir gelsinler, derin iktidarı sağlamlaştırsın öyle gitsinler.” isteğini gizlemedi.

Hakiki Kemalistler ise “gelsinler ve hiç gitmesinler” diye hep bekledi.

Dağdakilerin, askercilerin, darbecilerin siyasi partileri oldu… Hakiki Kemalistlerin ise siyasi partisi zaten hep vardı.

Dağdakilerin, oy verdiği liderleri oldu, gönül verdikleri tek önderleri oldu.

Askercilerin, darbecilerin, hakiki Kemalistlerin, oy verdikleri liderleri oldu, gönül verdikleri komutanları oldu. Kimileri Süleyman Demirel’i destekledi, Kenan Evren’i sevdi. Kimileri ise Deniz Baykal’ı desteklerken Çevik Bir’e hayrandı.

Askerciler artık dönmeye başladı, darbeciler ise utanmaya...

Dağdakiler dönemiyor, hakiki Kemalistler ise dönmek için askerlik mesleğinin son bulmasını bekliyor.