Askerliğin hayatıma bıraktığı izler..!

"Yaşam izlerden ibarettir..!"

İyi veya doğru, güzel veya kötü, hatırlanmak istenen veya sürekli unutulmaya çalışılan bir sürü izin toplamı bizim ömrümüzü verir. Bulunduğum zor ortamları bile hep kabullenip bu zor ortamdan kendime birşeyler katmaya çalışırım. Bu takdirde az ya da çok hep kazanan ben olurum. Dönüp geriye baktığımda askerliğinde ben de oldukça hoş anılarla beraber çok olgun duyguları da bıraktığını görüyorum. Bunların başında Tuzla Piyade okulunda tanıdığım Kıdemli Piyade Başçavuş' un söylediği bir söz geliyor:

"Kötü yer yoktur; kötü KOMUTAN vardır..!"

Askerliğe uygulanabildiği gibi hayatın her anına da uygulanabilir. Örnekleri bir çırpıda çoğaltmak mümkün:

-Kötü yuva(ev) yoktur; huzursuz yuva vardır..!

-Kötü işyeri yoktur; sana değer vermeyen sana birşey katmayan işyeri vardır..!

-Kötü evlat yoktur; yetiştiremediğin, eğitemediğin evlat vardır..!

-Çirkin kadın yoktur; bakımsız kadın vardır..!:)

Şaka bir yana. Aslında mesaj çok net. Herşeyi güzel kılmak, daha yaşanılası yapmak çoğunlukla hep insanların elindedir. İnsanların güzel olduğu ve insana değer verilen her yer, her ortam güzeldir. En çekilmez ortam koşulları bile doğru insanlarla çok güzel bir hale gelebilir. Yani Gabar Dağı' nda Cenneti, İstanbul' un göbeğinde Cehennemi yaşamanız mümkündür.

Diğer önemli tespit. En mantıksız gözüken sistemlerde bile kesinlikle bir mantık vardır. Bu mantığı anlamak için o sistemin içine girmek gerekir. Askerliğinde kendi içinde çok iyi düşünülmüş bir mantığı vardır. Zaman zaman uygulama hataları olsa da sistem kesinlikle bir mantık çerçevesi üzerinde yürümektedir. Şöyle açıklamalar duymanız mümkündür:

"Önce çukur açtırıp sonra kapatıyorlar, mantık bunun neresinde..!"

İnsan gücünü tabii ki daha verimli kullanmak mümkündür. Ama bu yapılamadığında bu yöntem bile Mehmet' in boş bırakılmasından çok güvenlidir. Aksi halde yaşanan olaylar, yanlışlıkla birbirini vurmalar, yaralamalar, kavgalar. Askerlik yaptığım dönemde birliğe okunsun diye gelen vukuat haberleri kanımı dondururdu. Geçen 16 ayın sonunda asker ocağında da kesinlikle bir sistem ve mantık olduğunu anladım.

"Astsubaylar Asteğmenleri sevmezler..!" bu ve benzeri önyargıların çok anlamsız olduğunu, aslında sevilen veya sevilmeyen şeyin kişinin kendisi olduğunu anladım. Aynı astsubay bir asteğmene selam bile vermeden geçerken diğeri gördüğünde elini cebinden çıkarıyorsa, bu anlayışla değil, asteğmenin şahsıyla ilgilidir. Yani saygıyı sizin öncelikle haketmeniz gerekir. Bu da işinizi iyi yapmanız ve öncelikle kendinize ve etrafınıza saygı duymanızla olur. Saygıyı hakediyorsanız aradığınız saygı sizi kesinlikle bulacaktır. Çünkü gerçek saygıyı rütbeyle değil; kişiliğinizle elde edersiniz..!

Hoşcakalın..!