Aşkı ayrımsamak...

"Her şey beklemediğin kadar güzel giderken, anlık bir patlama, boom ve kendi savaş meydanında kendinden arta kalan parçaları toplamaya başlıyorsun, en azından ben böyle yapıyorum. Ormanda uçurtma uçuran iki çocuğu biliyorsun: SEN ve BEN... Ağaçlar tutuşmaya başlıyor, görüyorum, ama engellemek için bir çabam yok, belki de engelleyemeyeceğim. İlk ateş o ağaçtan ötekine, benden sana, diğerine ve bir süre sonra tüm insanlara sıçrayacak, oturup başımı ellerimin arasına alacak, bildiğim lanetlerin hepsini okuyacağım Promethe'ye. Yalnız mı olacağım, yanımda olacak mısın, bilmiyorum.

 

Belki bilmek de istemiyorum.

 

Yüz yıllık masamda -otel bin sekiz yüz doksan altıda kurulmuş, biliyorsun- oturmuş, bir yandan masanın nelere şahit olduğunu düşünürken, geleceğe dair felaket senaryoları üretiyorum, farkına varmak zor, ama gelecekte olacaksa felaketler, aslında geleceği yaşıyoruz.

 

Bir umut türküsü vardı, neydi sözleri, ne çok severdim o türkünün sözlerini, burnuma defne kokuları geliyor, kahretsin, hatırlamıyorum.

 

Farkındayım da, uzun zamandır uçak geçmiyor gökyüzünden. Uçak çocukluğu hatırlatır bana, bilirsin. Sanki gökyüzü çekilmiş bilmediğimiz bir yerlere, yapayalnız kalmışız. Oysa düşlerim, düşlerimi anlatacak birileri varsa hala (sen de duyuyor musun kokuyu?) demek ki, hiç yalnız olmamışız. Yaşam hiç de yalnızlık oyunu değil aslında.

 

Şimdi gülümseyen gözlerle -ve belki son bir umut- masal kilisesinin önünde tanımadığım tanrılara dua etmek istiyorum, ama neden, bilmiyorum. Belki de son günah çıkarma niyetine... Şimdi, o masal kilisesinin camlarındaki vitrayları yapan ustayla tanışmak istiyorum. Ama en önemlisi, seninle konuşma isteği... Yazık, yoksun! Beni sana yakınlayan tek şey sayfalar... Yazmak istediklerim bittiğinde, sayfaları tek tek yakarak denize bırakacağım. Ne zaman deniz kıyısından geçsen bir koku alacaksın benden, ama en çok Ortaköy'de.

 

Ayrımsayamayacaksın belki de...

 

Boş ver!

 

Neyi ayrımsamayı başarabildik ki?"