Aşkım...

Hüzünlü bir şarkı çalar uzaklarda, duyarsın... Seni alır nerelere götürür... O an, o müzikle uçup gitmek istersin aslında ait olduğun yere, aslında, olmak istediğin yere... Kendini rüzgara bırakıp uçup gitmek istersin ama yapamazsın çünkü "şu" andasındır. Seni bekleyen bin yığın iş, bin yığın sorumluluk silsilesi önündedir işte.

Müzik devam etmektedir, bir an olsun gerçeklerden sıyrılıp hayal kurmaya devam edersin. Gözlerini tekrardan kapatırsın... İşte karşında duruyor, orada, işte görüyorsun onu; en sevdiğin, yanında olmak istediğin kişi, o an, en çok ihtiyaç duyduğun kişi; o...

"Gözlerim kapalıyken herşey daha güzel ama keşke gerçek olsaydı" dersin içinden kendini fazla kaptırmadan hayaline. Şimdi sana bakıyordur, yüzünde en sevdiğin gülümsemesiyle, elleri sanki dokunacakmış gibi yakın sana... Dokunmak istersin ama biliyorsun o sadece bir hayal ...

Sana birşeyler söylüyor olmalı ama duyamıyorsun, belki de en çok duymak istediğin o iki kelimeyi söylüyordur; "Seni seviyorum" "Ben de" diyorsun sadece dudaklarını oynatıp. Rüzgar saçlarını okşuyor ve müzik hala devam ediyor. Bir an anlıyorsun; onu çok özledin.

Ve anlıyorsun ki; onun hayali bile seni gülümsetmeye yetiyor. Birden duruyorsun müzik bitmiş, rüzgar dinmiş. Başka bir ses geliyor kulağına, telefonun çalıyor. Telefona bakıyorsun ve gülümsüyorsun, arayan; o...

Aşkım, diyor o en sevdiğin tonuyla, gülümsüyorsun...