Aşkın Adı Sevişmek Değil

Sevgilimi uğurlayıp otobüs durağından eve geldiğimde, her şey ne kadar da değişmişti. Sanki evin bütün odaları küçülmüş gibi,  hiç bir yere sığamıyor,  pencere ile balkon arasında dolanıp duruyordum.  Ne çalan müzik, ne televizyondaki sinema, ne de okunmayı bekleyen masa üstüne gelişi güzel atılmış kitaplarım bana arkadaş olabiliyordu. Odanın neresine baksam, kocaman bir boşluk ve o boşluğun ortasında,  çaresiz çırpınışlar içinde kendimi görüyordum.

Siz de kendinizi çaresiz ve sessiz çırpınışların içinde buldunuz mu? Sevdiğiniz birisinden ayrılıp evinize döndüğünüzde bütün odaların meğer ki ne kadar  küçük olduğunu hissettiniz mi? O güne kadar, özenle, büyük uğraşlarla her bir yanını döşediğiniz, içinde huzuru bulduğunuzu  sandığınız evinizin aslında, bomboş ve hiç bir değeri olmadığını anladınız mı? Ne yatağınız, ne masanız, ne de koltuklarınız yalnızlığınıza ortak olabildi mi?

Odalarınız gerçekte boş muydu, yoksa ayrılıp yalnız kaldığınızda mı boşalmıştı?  Sevdiğiniz eşyaların yerine kör ve dipsiz kuyular mı açılmıştı? Yalnız kaldığınızda mı fark ettiniz,  her yanınızın uçurum, her yanınızın kapalı olduğunu?