Aşkın akabinde

Önce renkler değişti, başkalaştı. 

Senin dışındakiler yabancılaştı. 

Sonra sen koktu tüm şehir. 

Herkes sana benzemeye başladı. 

Kimse sana aykırı gülümsemedi. 

Metabolizma ve biyoritmde dengesizlikler başladı. Sıçramalı grafikler çizdi nabız sayısı. 

Aldığım nefes yetmedi kalbimin atışına, bu ritme ayak uyduramayan nefesim sana ihtiyaç duydu. Senin nefesine muhtaç oldu. Her sabah, her gece, her saat başı hemde. 

Midemde kelebekler uçuştu. Ömürleri kısa sandım. 

Sonra senden öncesi silindi birer birer. 

Senden sonrasında bir tek sana yer ayrıldı. 

Aklıma senden başka hiç kimse gelmedi önce. 

Sonra senden başka hiçbir şey düşmedi aklıma. 

Seni kaybetme korkusu sardı önce. 

Sonra üçüncü sayfa haberlerindeki felaketler senin başına gelebilir diye endişelere kapıldım. 

Herkesin gamzesi belirdi yanağında. 

Sana benzemeye çalıştı herkes önce. 

Yapamadılar, bıraktılar sonra. 

Kendimi nasıl bir anne baba oluruz diye düşünmekten alamadım bir süre. 

Yollarımız ayrılırken attığın her adım biraz daha özlettirdi. 

Sonra o yürüdüğüm yollardan daha önce geçip geçmediğini düşündüm. 

Baktığın yerde içerleyip kalmak istedim. 

Dile getirilmemiş her şeyi söyledim önce. 

Sonra susmayı öğrendik birlikte. 

Anlar anıya dönüştü bu kez. 

Raflar anılarla doldu sonra. 

Farklıydı anılar diğerlerinden, fark belli değerlerinden. 

Aynı tadı alışımız bile farklıydı. 

Kimsenin kurabiyeleri böyle kabarmamıştı. 

Dizime yattın. Benim gibi uyudun, benim gibi uyandın. Ne görüyorsan rüyanda kaşlarını çattın. 

Sonra kimse aynı rüyayı görmedi sana benzememek için. 

Önce beni bakımsız görmene aldırmadım. 

Sonra pijamalı halin bile solladı tüm gördüklerimi, görmediklerimi. 

Senden sonra senin dışında hiçbir şey umurumda olamadı. 

Onca alternatif varken her şey sana kilitlendi. 

Sonra mı? 

Sonrası ne yazılır, ne anlatılır. 

Biz mi? 

Biz müptelayız aşikâr.