Aşkın içindeki sen

İşte yine bir gün… Beni kendimden alıp götürdüğün, kalbimi bedeninde tutsak ettiğin bir gün. 

Gözlerime bir kez olsun baksan, bu kadar acı çekmeyecektim inan. Seni gördüğümde gözlerim’’mutluluğu’’aramayacaktı. 

‘Seni çok seviyorum ’diyebiliyorum sadece içimden. Bazen de gözyaşlarım ele veriyor beni. Gözümden düşen her damla senin eserin aslında. 

Sen sevmenin korkunç, vazgeçmeninse imkânsız olduğu bir çizgidesin. Bense hem gözlerine bakmaya korkuyor, hem de senin esirin olmuş kalbimi durduramıyorum. Sanki aşkını karanlık gölgelerde, yağmurlu gecelerde tutsak etmişsin kalbime… 

İçimden seviyorum seni, kimse bilmeden. Gizlice hissediyorum seni, adını hayatıma kazıyarak. Sessizce anlatıyorum seni, ona olan sevgimi görebilmek için yağan yağmur damlasını sayın diyorum. Sonsuzluğu yeniden fark edebilmek için… 

Ağlıyorum yine. Belki de tek yapabildiğim ağlamak. Bakıyorum sadece bir şeylerin farkında olmayı istemeden. Dayanamıyorum senin bir başkasıyla aldığın nefese. Duymak istemiyorum, ağzından onun için dökülen kelimeleri… 

Kokunu arıyorum her yerde. Eşsiz, tutsak edip acıtan saf kokunu... Ya da beni zehirleyen, kanıma işleyip ruhumdan çıkan kokunu… 

İstemek hayatımı değiştirir mi? Hayal ettiğim, özlediğim mutluluğumu geri getirir mi? Yoksa son nefesimi verirken adını sayıklamak mıdır istemek? 

Hayatımı çok derinden etkiledin. Nefesimi ölümsüzleştirip, aşkını ruhuma yazdın. Anılarını nemli gözyaşlarımla yeniden yaşattın. 

Anlayamadım; 

Hayatıma o kadar hızlı girdin ki, bana ‘aşk’ı yeniden öğrettin. Bunun bedeli olarak da acı çektirdin. Her güzel şeyin bir bedeli vardır derler. Bu kadar ağır mı olmalıydı? Aşkın karşılığı bu muydu? Duygularınla yalnız olmak mıydı? Seni gördüğümde susmam mıydı? Yoksa suskunluğunda kenetlenmem miydi? 

Mutsuzum sanki. İçimdeki seni kâğıda dökmeye çalıştıkça kâğıt sırılsıklam oluyor. Gözlerim etrafa buğulu bakıyor. Seni sevdiğim sürece bu kalp acıdan ölüyor… 

SenemY*