Aşkın kenarındaki yaşam

Aşkın ve sevginin toz pembe görüntüsünün içinde saklı yaşam gerçeklerinin arasından ayıklamak gerçek aşkı. Gerçek ve tertemiz bir sevginin kırıntılarını bulabilmek ilk önce kendinde. Sonra sunabilmek karşındakine dürüstçe. Dans edebilmek ondan aldığın sevginin karışımıyla özgürce. Bedeni ve ruhu kaynaştırabilmek. Avuçlarının içindeki mutluluğa sahip çıkabilmek. Fazla sıkmadan narin bir minik kuşu tutarcasına. Tam tuttuğunu ve sahip olduğunu sandığında ellerinin aslında boş olduğunu görmek bir sabah uyandığında. Tüm yaşanılanların sadece dinlenilen güzel bir şarkı olduğunu hissetmek yüreğinde. Aldanmak ve hayal kırıklığı yaşamak beklemediğin bir şekilde. Yeniden uçabilmenin ve yeniden sevebilmenin çabasının gereksizliğini görmek geçmişinde.

Evlenmek ve çocukların için savaşmak ömrünce. Aşkı kenarda tutabilmek beraber yenilen bir yemeğin sevgisinde. Yaşam zorluğunun içinde ayakta kalabilmek ve çocuklarının istikbali için çalışırken kadın bedeninle, zaten fazla vakit ayıramadığın aşkının gittiğini görmek sessizce. Aşkın dekorlarını elinde tutamamanın ezikliği ve beraberce duyulması gereken müziğin farkedilemeyişinin cezasını çekiyorum belkide yorgun yüreğimde. Gerçek bir aşkı yaşıyorum çocuklarımın sevgisinde.
Kaybolmamış fakat kaybolmaya yüz tutmuş bir aşkın gölgesinde, umutlar yeniden yeşerir belki eskiden olduğu gibi gözlerinde. Baktığı zaman geçmişe ve yaşanan güzel günlere, yetecek belkide düşecek iki damla yaş sararmış resimlere. Kuraklık soldursada zamanla çiçekleri, gözyaşları diriltir yeniden en katı yürekleri.

Yıllar alsa da bir çok şeyi benden, sevgim ve aşkım ayrılmadı hiç kendimden. Sevgiler bazen anlam kazanır sevgilinin bedeninde, kimi zamansa anneciğim diyen minik bir yavrunun yüreğinde. Şarkılar bestelense de aşıklar için yalnızlık sahilinde, ben mutluyum kendi dünyamda sevdiklerimle.

YENGEÇ RUHU