Aşkın özgürlüğü müdür terk etmek?

Aşkta çekip gitme özgürlüğü var mıdır? Bitti ben gidiyorum deme hakkı? Başlarken aynı anda çakan iki kıvılcımsa, biterken tek başına 'püf' deme şansı? Ben tarafım, 'hayır' elbette. Bir maskeli balo anlatmıştım. Yaşadığımız postmodern dönemin büyük bir lütfu olarak erkeğin terketmeyi daha bir hesapsızca -hadi açık söyliyim- bir hak olarak hızlıca benimsemesi konusunda. Bu, kadının bağımsızlığını ilan etmesinin bir yan etkisi mi yoksa? Ya da bağımsız kadına kesilen bir ceza belki?

Oysa kadının en gönüllü köleliğidir aşkın sonsuz tutukluluk hali. İşte bunu kaçırır erkek. Herşeyin monoton ve sıradan olduğunu sandığında, canı dalgalarla boğuşmak, kendini yeniden keşfemek, sınamak ve ispatlamak ister. Tam da orda ıssız bir kıyıda kadın onun ardından hayretle bakakalır önce, sonra acıyla, en son dinmez bir sızıyla. Damlalar ekler kendinden, onun açıldığı çılgın arzular denizine. Anlamadan bilemeden onu, dindiremeden kendini. İşte en dayanılmaz sınavını verecek kumların üstünde, kendi şatosunun yalnızlığında,

dalgalar onu sıyırıncaya kadar hayattan.