Aşkın vedası

Bu aşkın vedası bile güzel olmalıydı. Çiçeklerle, davullarla zurnalarla uğurlamalıydım seni. Alnından, son bir kez öpüp göndermeliydim seni sonsuzluğa. Böyle kimsesiz, böyle sessiz, böyle anlamsız biri gururla olmamalıydı gidişin. Olmamalıydı işte…

Şimdi bitti. İnanamıyorum ama bitti. Evimizin odaları bomboş şimdi. Anılar geziniyor etrafta sessiz sedasız. Çiçekler kurumuş gidişine küsüp.Ayna suretimi göstermez olmuş, bir türlü kovamadığın karıncalar bile teker teker terk ettiler şimdi bu evi. Bende eşyalarımı topluyorum. Fırlatıp attığın kıyafetlerimi, kitaplarımı yerleştirirken bavula unutulmuş bir gömlekle, minicik bir saç teliyle ve aşkın bizi bırakmadığı günlerde bırakılmış küçük sevgi notlarıyla hesaplaşıyorum. Balıklarımızın seslerini duyuyorum bunca yıl sonra. Hıh… Bu ev hiç bu kadar sessiz olmamıstıki! Birazdan insanlar gelecek bu evin anılarını taşımaya. Son kez yatak odasında oturup sırtımı duvara yaslıyorum. Bir sigara yakıyorum ama bu kez farklı. Senden kalanları toplayıp, içime çekiyorum son kez. Naftalin kokusunda içimin en derin sandığına kaldırıyorum şimdi. Kapı çalıyor, hoşça kal sevgili….