Aşkınlık masalı

Bir Var’mış Bir Yok’muş…,  

Karanlıkla örülmüş 

Güneşlerin yitmekte olduğu 

ve 

Şafakların kaybolduğu 

Semaların unutulduğu 

Tara Düşlerine 

Tamda vaktinde gelmiş bir Gezgindim 

Hemen kapı aralığı gözlerinden süzülmüştüm 

Soğuktan buz tutmuş Derinliklerine 

Bir kadının yüreği gibi 

Kraterler içinde ay dönümüydü hırçınlığım 

Ve seni keşfe çıkışım 

Daha dün gibi… 

Hep başlamaz mıydık 

Sona geldikçe 

Tamda da oldu derken 

Bir sonbahar mevsimi gibi 

Dökülürdün hep 

Evrenlerden galaksilere salkım saçak 

Sararmış üzümler gibiydin 

Ve ben sepet sepet güz üzümü toplamaya giderdim 

Ruhumun ayrılık fırtınalarında 

Kaybolacağımı bile bile… 

Ve ardından 

Maddenin kış tipisine tutulacağımı bilirdim 

Belki de ölümdü beni sana çeken 

Ve hep kar taneleri kadar naifliğimdi 

Gücüm 

O kadar yok olmaya hazırdım ki 

Masalların anlatıldığı bir kış gecesinde 

Sonu belli olan bir masaldı olmak istediğim 

Ki bu yüzdendi 

Kartanesinde yaşam bulmuşluğum 

Kendimden kaçışın izindeyim 

Biliyorsun 

Dondururdum kendimi, sonsuzluğa savruluşumda 

Ve 

Çılgın bir serüvene yol alıyorum ayrılık başlangıcında 

Bir türlü gidemediğimiz düşe 

Belki de 

Keşfe dalmak düşlemekti 

Hep çocuk olarak kalmak evrende 

Salkım saçaklarında dolanmak 

Senin ışığının peşisıra 

Ah sevgili 

Ben mi sevmiştim bu oyunu 

Yoksa asal -kış- sen miydin 

Beni donduran 

Bir kar tanesi görünüşünde var eden 

Ve sen 

Donmuş bir Buz Dağına Aşık Ol’An -sen- 

Agni’m Ben’im 

Ateşim 

Bilyordun 

Bizi 

Doğamızı 

Başlangıçta ve sonda 

Birlikte durmaktı 

Erimek ise Ölümdü Bize 

Belki de Aşk’tı 

Bundan sonra 

Ne sen ne de ben varız düşlerde 

Anladım sevgili 

Bizim mevsimimiz KIŞ 

Yaz bize yaramaz 

Biz varlığımızı soğuktan ve mesafeden almaktayız… 

Ateşimiz 

Uzaklığımız 

varoluşumuz 

Başlangıç ve son 

Biz seninle 

İki kapıyız 

Birbirimize geçebildiğimiz 

Ve 

Birbirimizden geçip gidebildiğimiz… 

Sanki 

Hep ikide durabildikçe geçit veren 

Nicelerini gördük,  

Erimek istediler 

Ama 

Ne ayrılıkta durabildiler,  

Ne ikiliği sevebildiler 

Ah bilseydiler ki 

Sevgiliydiler 

Bir, Bir ve işte iki oluverdiler 

Derine baktığında iki, iki ve Bir’diler 

Bilseydiler ki 

Var’san varım demek içindiler… 

Ve ne yazık ki 

Ölmeyi bile beceremediler 

ki 

Doğabilsinler. 

Sahiplenmekte oldukları için her şeyi 

Tutuna tutuna 

Ölüme kilitlendiler 

Akmak varken ve başlangıçtan sona 

Ve sonra yine 

Sondan başlangıca 

Tepine tepine 

Yaşama direndiler 

Sevmek varken -kış- ve -tipiyi- 

Yazın ortasında hep gölgelik beklediler 

Gölgede 

Sönüp gittiler 

Ne yazı sevdiler ne kışı 

Ne sonu ne başlangıcı 

Ne seni ne beni 

Ne de AŞKI 

AŞK’ın yanından da geçip gittiler 

Hatırladığım… 

Bir kış günüydü… 

-Bir- düşlüyor 

Ve 

Anlatıyordu… 

Masal Ol’muş Ben’i. 

Bir Var’mış Bir Yok’muş…,  

Nilgün Nart 20.08.2010