Aşkta gurur neden yok?

Ben hayatta şunu öğrendim; insan severse tam seviyor, sevginin azı, çoğu, yarımı, tümü olmuyor, severse candan, özden seviyor.

Seviyor gibi görünmek, seviyormuş gibi bakmak, davranmak diye bir şey yoktur.

Çünkü sevmek insanın tüm dünyasına, tüm davranışlarına, tüm sözlerine hükmediyor.

Sevginin hüküm sürdüğü bir bedende, bir beyinde, yine sevginin sözü geçiyor sadece, ne beyin başka düşünüyor, ne de beden farklı davranıyor.

Sevgi varsa, her sözde, her harekette vardır, yoksa hiç bir şeyde yoktur.

Ben bir şey daha öğrendim; insan sevdiğine kızsa da, öfkelense de, kırılsa, acı sözler söylese de bunu hiç bir zaman içten yapamıyor.

Sevginin olduğu bir yerde, beyin bunu kabul etmiyor. Yok sayıyor, yapılmamış, söylenmemiş kabul ediyor.

Bu yüzdendir ki aşkta gurur olmuyor, aşıklar gururlarını ayakları altına alıp, sevdiklerinin önünde diz çökebiliyorlar.

Çünkü beyin, sevgiliye söylenecek hiç bir acı, kırıcı sözü, davranışı benimsemiyor.

Çünkü kendini sadece sevmeye koşullamıştır, sadece güzel sözlere, iltifatlara koşullamıştır. İşte bu yüzden seven iki insan, bir yandan kedi-köpek misali birbirlerinin yüzünü, gözünü tırmalıyor, öte yandan çılgınlar gibi sevişebiliyorlar.

Çünkü aşk, içinde hiç bir zaman sevgiliyi hedef alan bir kötülüğü barındırmıyor.

Ben bunu öğrendim.

Aşkın olduğu yerde sadece sevgiliye iltifat vardır. Bunun ötesi, suya yazılan yazı gibidir...

Ve ben şunu da öğrendim; bir insan sevdiğinin bir sözüne ne kadar çok kırılırsa, onu o kadar çok seviyor demektir.

Sevilmeyen bir insanın acı bir sözü, insanı kırmaz, sadece içinde nefret, tiksinti, intikam duygusu uyandırır.

Oysa sevgilinin dudakları arasından çıkan bir kelime bile insanı bazen yerin yedi kat altına gömebiliyor.
Ben bunları öğrendim hayatta..
Öğrenmeye de devam ediyorum.....