Aşkta kıskançlık

Kıskançlık, bir şeyin hep kendine ait olmasını isteme, başkasında olmamasını istememe veya başkasında olup da, 'bende neden yok' diye onu çekememe, ondan hoşlanmama gibi birçok nahoş halin genel adıdır.

Kıskançlık insan doğasında vardır.
'Ben kıskanç değilim,' diyen yalan söyler.
Kimi az kıskançtır, kimi çok; ama illaki içinde vardır bu duygu.

Kıskançlığa yüzeysel bir giriş yaptıktan sonra konumuza, aşkta ki kıskançlığa dönelim.

Aşk belki, Tanrı'nın yarattığı en muhteşem şeydir.
İnsanı mutlu eder.
Siz acının mutluluk verdiğini duydunuz mu, ama aşkın verdiği acı bile insanı mutlu eder; o halde, acı vermemiş halini siz düşünün.

Aşktaki kıskançlık belki, kıskamçlığın en masumane halidir; en doğal hali; en olması gereken hali...
Yani bütün sevenler, sevdiğini bir üçüncü kişiden kıskanır.

Ama son zamanlarda görüyorum ki, aşkta olan kıskançlıklar, aşkın adını lekeliyor, batırıyor, basitleştiriyor...
Çocukça, işkencevari kıskançlık bunların hepsi...
Örnek verecek olursak:
Erkek, sevgilisi olan kadının, başka erkeklerle arkadaşça konuşmasını bile yadırgıyor, sinirleniyor; bazı yasaklar koyuyor.
Kadınlarda da durum hakeza aynı...
Facebook kullanıyorlarsa, birbirlerinin hesaplarını, yazışmalarını kontrol ediyorlar, aynı durum orada da geçerliyse, birbirlerine hayatı zehir ediyorlar...

Aşk bu değil dostlar, aşk bu değil...

Aşk, sevgilini kıskandığını bile hissettirmemendir.
Aşk, sevgiliyi kısıtlamamaktır.
Aşk, sevgiliyi özgür bırakmaktır.
Aşk, sevgiliye güvenmektir.
Aşk, sevgi sunmak ve dilenmektir.
Aşk, her şeydir.

Çocukça, işkenceye benzeyen kıskançlıkların hepsi aşka yakışmıyor ve onu öldürüyor.

Zülfü Livaneli 'Kardeşimin Hikayesi' adlı son romanında şöyle der:

“Aşkın en yüksek noktası kıskanmayı bile unutmaktır. O noktada sahiplenmek biter, saf aşk kalır.”

Not: Sevgilinize güvendiniz fakat gözü dışarı da, size bir şey diyeyim mi:
'O sevgili, sevgili olmaya bile layık değil.

 -Mustafa Yıldırım - 25.06.2013