Aslında Öykü Güzel

Her gece aynı rüyayı görürdüm. Tek katlı ahşap bir ev, iki tarafından kapısı var. Kapılardan biri bahçeye açılıyor ve bahçede rengârenk çiçekler. Birçok ağaç adını bilmediğim, her mevsim yemyeşil. Çocuktum o zamanlar. Her gece aynı rüya…

Anneme anlattım daha sonra rüyamı. O da bana “Bak öğretmen oldun, iki kapılı bina okul, bahçedeki çiçekler öğrencilerin, ağaçlar da öğretmen arkadaşların” demişti bana.

Oysa rüyamdaki ev, şimdi Güllükte oturduğum ev, bahçede bin bir özenle emek verip büyüttüğüm çiçekler, rüyamdaki çiçekler.

O bahçe şimdi tarumar oldu. Çiçeklerim, ağaçlarım yerinden koparıldı, atıldı. O rüyamı kararttılar.

Siz hiç bahçesine bitki diktiği için insanların üzerine hücum edildiğini duymuş muydunuz? Duymadınızsa artık duyun.

O insanlar benim bahçeme diktiğim çimleri, çiçekleri, bitkileri kökünden söken insanlar kendi bahçelerinin çevresine demir parmaklık, sur gibi taş duvarlar ve demir kapılar yaptılar. Ben ise sadece bahçemin içine ve çevresine bitki diktim.

Siz benim bahçemdeki kuşları da görmediniz. Dünyanın en güzel canlıları onlar, dut mevsimi dut toplayıp kapımın önüne dizdiklerini görmediğiniz için inanmazsınız.

Ömer bahçede ot yolarken yanında toprağı gagalayıp kazıyorlar, onunla beraber geziyorlar. Ömer’in elinden börek yediklerine de inanmazsınız. Arka komşularda inanmamışlardı. Bir gün onlarda çay içerken geldi bir tanesi masanın üzerine kondu. Ömer’de elindeki böreği yaklaştırdı ona doğru, bir ucundan kaptı. Ömer çekiyor böreği, o vermiyor. Ömer çektikçe o da geliyor.

Bazen de Ömer’in arkasından evin içine dalıveriyorlar sessizce. Şimdi kuşlardan uzakta onları çok özlüyorum.

Bu öykü aslında 1978 li yıllarda Zonguldak’ta başlamıştı. Hüseyin Beyler Güllükte arsa aldıklarını söylemişlerdi. Bütün arkadaşlara teklif etmişler bize haber vermemişlerdi. Ben o zaman onlara çok kırılmıştım ve üzülmüştüm. 1979 yılında biz Karamürsel’e atandık. Orada Deniz eğitim Merkezinde arkadaşlarımız vardı, bir gün Ahmet Albay telefon etti ve bizden ona 50.000 lira göndermemizi istedi. Biz de parayı gönderdik. Aradan iki ay geçti. Biz ona parayı hiç sormadık. Bir gün okula geldi: “Siz bana parayı ne yaptığımı hiç sormadınız. Sizi kooperatife üye yaptım. Güllük2te arsa aldım” dedi. Hemen Zonguldak’taki arkadaşlar geldi gözümün önüne ve çok sevindim. Bir rüyam gerçekleşmişti. 17 yıllık bir maraton başlamıştı. Birkaç kez satılığa çıkarttım. Bu kez de oğlum “Hayır satamazsın. Orası benim çocukluk rüyamdı. Rüyamı sana sattırmam” dedi ve 17 yıl sonra oturmaya başladık.

İlk gittiğimizde insan boyunu geçen otlar, inşaat artıkları karışık toprak, bakımsızlıktan can çekişen ağaçlar vardı. Kollarımızı sıvadık, önce otları yoldurduk, bitki için kamyonlarla topraklar getirttirdik, gübre aldık, ağaçların bakımını yaptık. Çimlendirdik. Tarhlar yaptık, içine her mevsim farklı açan çiçekler, lale, zambak soğanları diktik. Kışın ayrı, baharda ayrı, yazın ayrı, sonbaharda ayrı açan çiçekler. Öyle güzel bir melodi oluşturuyorlar ki hayran kalırsınız. Siz o müziği dinlediniz mi? Beyninizden yüreğinize akan o ezgileri…

Her birinde gözümüzün nuru, yüreğimizin sevgisi, bedenimizin emeği var.

Ben İstanbul’a geldikten sonra bahçemi mahvetmişler. Güzellikleri yok etmişler.

O bir rüyaymış meğer. Şimdilerde ben o rüyamdaki o yere gitmek istemiyorum. Topu topu ömrümün dört yılı geçti orada ama en dolu olanı diyorum.

Gerçi Karamürsel’de de bahçemde dünyanın en güzel çiçeklerini yetiştirmiştim. Okulun tüm koridorları en nadide çiçeklerle bezenmişti.

Benim çiçeklerimi, ağaçlarımı çimlerimi söktürenlerden biri ziraat mühendisiymiş, öyle diyor. Diğerleri de bitkileri çok sevdiklerini söylüyorlar. Oysa onlar bahçe sökme timinin üyeleri. Eski bir çocuk şarkısı söyledikleri “Baltalar elimizde/ Uzun ip belimizde/Biz gideriz ormana”.

Baltalar ellerinde ağaç kesmeye gidiyorlar.

O benim çocukluk rüyamdı. Rengârenk çiçekler, gölgesinde oturduğum ağaçlar…