Aslında

Aslında biz sizi çok seviyoruz, aslında biz barıştan ve kardeşlikten yanayız, aslında biz çok iyi vatanseveriz, aslında biz atatürkçüyüz, aslında biz milliyetçiyiz, aslında biz Kürtlerle et ve tırnak gibi olmuşuz, aslında aslında aslında… uzayıp gider “aslında” ile başlayıp vücut bulan cümleler ve bu cümlelerin lokomotifi hep”aslında” kelimesi olur.

Çoğu zaman büyük suçlar, ihanetler, yapaylıklar ve olumsuzlukların üzeri  bu kelime ile örtülür; örtülmeye çalışılır.

Çok klişe bir söz vardır “inanmak başarmanın yarısıdır” diye, inanmış, iman etmişseniz bir meseleye, olguya aslında o işin yarısını zaten başarmışsınızdır.

Çocuğunuzun hayatta başarılı olacağına inanabilmeniz için sizde iyi izlenimler bırakması gerekmez mi, idarecilerin hakkaniyetten uzak durmayacağına, birlikte yaşadığınız insanın sadakatine, mesai arkadaşınızın dürüstlüğüne inanmadığımız taktirde hayat sizin için çok çekilmez ve baskın olur kuşkusuz.

İşte o yüzdendir ki bir düşüncenin temeline  “aslında”   harcını atabilmemiz için iman ve inanç şarttır, inanmadığımız, iman etmediğimiz şeyler için “aslında” demek yapaylıktan öteye geçmez.

İnsanın samimiyetinin ölçüsü fikirlerinden, söylemlerinden çok eylemleri ve kişi hakkında referans olabilecek fiilleridir, onun için değilmidir ki politikacıların çoğu geçmişlerine sırtlarını dayayıp gelecek adına sizden merhamet dilerler “yaptıklarımız yapacaklarımızın teminatıdır” diye övünüp böbürlenirler, sahiden geçmişimiz geleceğimizin teminatı olabilir mi ; elbetteki olabilir, insanlara güven verebilmenin en iyi yoludur geçmişte verilen olumlu sinyaller.

İşte bunun içindir ki “aslında” kelimesi ile başlayan her sözün evveliyatına inmeye çalışırım.

Birileri bana “aslında “ ile başlayan bir söz söylemeye kalkıştığında onu geçmişin terazisi ile tartarım, kefelerin dengelerine  ordan bakmaya çalışırım