Ata bebek hoşgeldin!

Nereden ve nasıl başlayacağımı bilemiyorum. Çok değişik duygular içerisindeyim.

Dokuz aydır karnımda taşıdığım bebeğim tam arkamda melekler gibi uyuyor şimdi.
Beklenen tarihe pek aldırmadı kendisi. "Ben istediğim zaman gelirim " dedi ve geldi.

13 Nisan'ı 14 Nisan'a bağlayan gece içimde bir sıkıntı vardı. Şöyle ki hava çok sıcaktı ve ben balkondan içeri girmeyi hiç istemiyordum. Sonunda 1 gibi yattım. Kendimi çok iyi hissediyordum.

15 Nisan'da kontrolümüz vardı. 22 Nisanda doğum... Bunları düşünerek uykuya daldım.

Avazım çıktığı kadar "Aliiiii" diye bağırdığımda ve kendimi denizde yüzer gibi hissettiğim saat 05:00 !

Tıbbi terimle suyum patlamış. Hastaneye giderken çok rahattım. "Şimdi beni gönderirler " diye düşünüyordum içimden. Acil olarak doğum ünitesine girişim, sancı çekişim sonra acilen sezeryana alınışım. Tüm bunlar yaklaşık 3 saat sürmüş.

Ameliyatımı epidural anestezi istedim. Yani belden aşağısı sadece uyuşuk. Tüm konuşmalara ve bebeğimin ilk sesine ve ilk görüntüsüne tanık oldum ! Ameliyat bitip çıktığımız da elinde kamera "baba" mız bekliyordu !..

Sonrası her anne olanın başına gelenlerdir herhalde. Duygusallık, şaşkınlık, bu benim bebeğim mi...Karnımda hala tekme hissediyordum. Sormaya utanarak sordum etrafımdakilere. " Ameliyat oldun ya organların seyiriyor "

Gülümsüyordu bebek..
Çok uzak yoldan belki de çok yakından gelmiş gibiydi...
Ağlıyordu bebek..
Belli ki çok yorgundu..

Gözlerine bakmaya doyamıyor ve korkuyordum..
Kaybolurum içinde diye..
Seviliyordu bebek..
Annesi ve babasının içi eriyordu bakarken..

Sarılık olabilir diye test yapıldı. Ve 16 Nisan gece saat 04:30 da bebeğimi alıp götürdüler. Işın tedavisi diye.. Uyumadım ağladım korktum tüm gece..Beni teselli ediyordu herkes. Her bebekte olur diye... Ama işte "annelik" bu olsa gerek. Kulaklarım duymuyordu ki.

Eşimle beraber onu yattığı bölüme ziyarete gittik. Ben ağlarken hemşire bana taburcu bu bebek neden ağlıyorsunuz ki" diye sordu. Cevap veremedim" Anne babayız biz " dese miydim acaba?
Dün öğlen taburcu olduk...

Evdeyiz artık. Yepyeni bir hayatımız olduğunun farkındayım..

Bu güzel olayı benimle paylaşan tüm arkadaşlarıma teşekkürler.. http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=104140 Sevgili arkadaşım Serap yazmış bu bloğu. Fazla söze gerek yok.