Atalay Demirci

Yetenek Sizsiniz Türkiye yarışma programında birinci olan Atalay Demirci’yi çalıştığım kurumda 1996 yılında tanıdım. İlk gördüğümde saçları omzuna kadar dökülmüş asabi görünümlü biriydi. Aynı odada beş yıl kadar beraber çalıştık. İşini düzgün yapan, verdiği sözü ne pahasına olursa olsun yerine getiren birisiydi. Memuriyetin yanı sıra futbolla ilgileniyor boş zamanlarında da şiirler yazıyordu. Yazdığı şiirleri önce oda arkadaşlarına okuyup beğenip beğenmediğimizi soruyordu. Doğrusunu söylemem gerekirse pek dikkate almazdık. Üzülmesin diye güzel olmuş deyip geçiştirirdik. Pek dikkate almadığım(şiirden anlamadığım için) bu genç, bir gün ağabey; “yazdığım şiirleri kitap haline getirdim, bakıp inceler misin” deyince hem keyiflendim, hem de kendimden utandım. Çünkü onun emeğine değer vermemiştim.
Atalay; bastırdığı ilk şiir kitabını bir kısım arkadaşlara parayla verirken benim gibi parası “kıymetli” olan arkadaşlara hediye etti. Daha sonra yakın arkadaşlarını bir araya getirerek bir üniversitenin toplantı salonunda şiir dinletisi düzenledi.

Bizler yakın çevremizle birlikte bu toplantıya katıldık çıkışta da kitabını imzaladı. Yılmadı ikinci kitabını çıkardıktan sonra şiir dinletiler ile birlikte küçük küçük stand up gösterileri yapmaya başladı.Ancak bu arada hastalandı uzun süre tedavi sonucu tekrar sağlığına kavuştu. Tedavisinden sonra ara verdiği gösterilerine kaldığı yerden devam etti.
Atalay artık şiir okuma işine ve stand up gösterilerine iyice alışmıştı. Zaman zaman çeşitli radyolarda yazdığı şiirleri okuyor, çeşitli sivil toplum kuruluşlarında gösteriler yapıyordu. Ancak para kazanamıyor çoğu zaman masraflarını ancak çıkarabiliyordu. Para kazanma noktasına gelmişken onunla yaşamış olduğum bir anımı anlatmadan geçemeyeceğim.
Bir gün Ankamall’de gösterisi var. Beni ailemle birlikte gösterisine davet etti. İçeriye girdiğimde salonun hınca hınç dolu olduğunu görünce çok sevindim. Biraz sonra gösteri başladı. Gösteri gayet iyi gidiyordu ancak bir ara bir adam sahneye atladı. Atalay’a yaklaşıyor salonun kirasını öde yoksa devam edemezsin diyor. Atalay yavaşça oyun sonunda ödeyeceğim dese de adam laftan anlamıyor. Görevliler sahneden zorla uzaklaştırıyor. Ancak adam salonun içinde elinde telefon birileriyle görüşüyor “Abi parayı ödemiyorlar ne yapayım” Karşıdaki ne diyor duyamıyorum ama cevap olarak “tamam tekrar isteyeceğim vermese sahneden indireceğim.” Diyordu. Bu olay birkaç sefer tekrar etti. Benim canım iyice sıkılmıştı. Ben misafir olarak gelmiştim para ödemedim. Belki benim gibi misafir çoğunlukta o yüzden yeterli parayı kazanamadığından ödeyemediğini düşündüm. Adama doğru parayı ben ödeyeceğim gösteriyi bozma devam etsin demek üzere yerimden kalkınca “Kızım bu olay oyunun bir parçası otur yerine dese de kalktım sahneye yürüdüm. Ancak görevliler beni bırakmadı kendileri halledeceklerini söylediler. Söylediler ama oyun bitene kadar adamı durduramadılar her on dakikada bir çıktı parasını istedi. Ben de adamı takip etmekten Atalay’ın hiç takip edemedim.
Oyunun sonunda kızımın dediği gibi oyunun bir parçasıymış. Bu benim unutamayacağım anı olarak kaldı.
Atalay iki yıl kadar iş ve gösteriyi bir arada götürdü. Ancak ikinsinin bir arada gitmeyeceğini söyleyerek; bana “Memuriyetten istifa ediyorum. Bundan sonra sadece edebiyat ve gösteri dünyasında olacağım.” Dedi ve ayrıldı.
Bu ayrılıktan sonra sahasında her gün büyüdü. Güzel işlere imza attı. Ülkemizin ve dünyanın pek çok yerinde gösteri yapmasına rağmen, hak ettiği şöhreti yakalayamadı ta ki Hülya Avşar sahneye kalem atana kadar.
Onu ne yakalandığı hastalık ne de parasızlık yıldırabildi. O sabırla, azimle çalıştı başarıyı, şöhreti Allah da ona nasip etti.

Atalay’ı başarısından dolayı kutluyorum. Yolu açık olsun.

Temennim; İnşallah şöhretin rehavetine kapılıp bozulmaz.

Fevzi Gültuna

Ankara Mart 2013