Atam!

Atam bugün 10 Kasım seni hatırlıyor ve yine ağlıyorum. Hiç tanımadığım bir hüzün kaplıyor yine içimi. Türkiye’mi kurarken hiç düşünmüş müydün, bu günleri. Eminim ki sende bu kadarını beklemiyordun. Gerçeği bilmek ister misin, bilmiyorum ama yine de söylüyorum. Gençlik senin Cumhuriyet’i emanet ettiğin gençlik seni tanımıyor, 10 Kasımda seni anarken oflayanlar istiklal marşı okunurken bir an önce bitmesini isteyenler ve bunu apaçık belli edenler. Seni üzmek istemiyorum Atam… Bu gençliğin sonu kötü hem de çok kötü Atam. Hani sen bir ağaç için koca yalıyı hareket ettirdin ya Atam, şimdi ki gençlerde bir ev için koca ormanları kurak araziye çeviriyor. Lütfen üzülme Atam dinleme sen beni… Bu Cumhuriyet bize senden emanet…

Bir gün Atam gelirse gittiği yerden bunları söylemek istiyorum. Ama onunda yüreğinin buna dayanabileceğini zannetmiyorum. O öldü demeye ne dilim ne yüreğim varmıyor. Ama bunları yapmaya gençlerimizin yüreği dayanıyor. O kadar vurdumduymaz olduk ki, kendi elimizle cumhuriyeti, vatanı yok ediyoruz. Şimdi gençlere kızıyorum bende onlardan olmama rağmen…

Lütfen yeter artık ne bu vatanın nede Atamızın canını yakmayalım artık… 10 Kasım da üzülelim, çünkü 10 Kasım da bir çınar devrildi tarihimizi yazan… O çınar ki bu ülkeyi kurdu. Bir mucize gerçekleştirdi öldü ölecek denen hasta adamı iyileştirdi. 10 Kasım bizlerin öksüz ve yetim kaldığı gündür, karaların bağlanıp matem tutulduğu gündür.

Atam bizi affet Cumhuriyet’e layık olamadık…

Bize kızma çünkü biz seni anlayamadık…

Burçak Yazıcı