Atatürk havalimanı

Ataürk havalimanı…
28 Haziran akşamı…

“Beni özleyeceğini söyle hayatım. Bunu duymak istiyorum”…

”Kızım bize son bir el salla pasaport kontrolünü geçtiğin zaman”…

”Abi kitaplarını başka çantaya taşıyalım karışmasın diğerleriyle”…

“Hakan sen şunu tut check-in yapıp geliyorum”…

“Baba şu adam bişeyler diyor…bağırıyor!”…

“Kızım 1 dakika”…

“Ama baba insanlar kaçıyoor…baba!”
.
.
.
“Geliyorum ben…Kızı al uzakla……”
.
.
.
“BABAAA”…….

“KEMAAALL”………….

X-Ray cihazını geçtikten sonra olanlar…

insanların kaçışları…

saniyeler sonra en yakınındakilerin orada olmaması artık…

Çığlıklar…

Çoklarını arayanlar…

Ardında sadece durmuş kol saati kalan sevdiğini arayanlar…

Dışarıda taksicilerin insafsızlığı…

Tek…

Yalnız kalan…

Yayaya oturmuş…

Ambulans…Polis…Siren sesleri arasında…

Boşluğa dalmış…

ve artık kendinden başka kimsesi olmayan…

“Güvenlik zafiyeti yok”…

“Başaramayacaklar”…

“İntikamımız acımasız olacak”…

“İstihbarat uyarmış”…

“ABD dün uyardı”…

Saldırıdan 2 gün geçti.

Ve her şeyden sonra eleştirmek istediğim çok şey var… Yorganın yettiği kadar uzatmalıyım ama ayaklarımı… Dolayısıyla sadece tanıdığım birçok kişiden duyduğum “Artık bakamıyorum ben… Çok üzülüyorum… Elimden hiçbir şey gelmiyor… Haber okumuyorum artık… Hep şehit, hep terrör olayları” sözleri şok etti beni…

Halbuki kaçan kovalanır… Bügün olanlara karşı 3 maymun yerine 1 aslan olsan... Okusan... Öğrensen olan bitenleri…Y arın… Belki de daha yakın bir gelecekte seni, yakınlarını dokunursa terrör… diğerlerinin “Yok ben sizin yardım feryatlarınızı duyamıyorum… yüreğim acıyor” demesini istermiydin hiç… Biraz susmakla… biraz boş vermekle... Olmamalı!

Saldırıda şehit düşenlere Allatan rahmet, yakınlarına sabır, yaralananlara da tez şifalar diliyorum.

Sağlıcakla kalın!