Atatürk'üm, gel seninle dondurma yiyelim!

Yer: İzmir'de bir özel eğitim kurumunun anaokulu. Ana girişteki, bekleme holünde bulunan duvar panosunda, beş yaş grubu öğrencilerinin, öğretmenlerinin kendilerine sorduğu bir soruya verdikleri cevaplar sergileniyor.

Soru: "Sen Atatürk ile konuşabilseydin O'na ne söylerdin?"

Cevaplar:

"Zerrin: Gezmeye çıkıp gezelim, sonra tekrar evine gidersin.

Sema: Birlikte mısır yiyebilir miyiz?

Yavuz: Çikolata, şeker yiyelim mi?

Mahmut: Hadi biraz sinemaya gidelim.

Pırıl: Gel seninle gezmeye çıkıp dondurma yiyelim.

Cem: Seni arabayla dolaştırırım.

Yiğit: Atatürk, seninle tahta blok oynayalım, müzik çalınca dans edelim.

Gurbet: Atatürk, hadi gel pazara gidelim, yemeğimizi alalım, yemekten sonra da gezmeye gidelim.

Güven: Hadi gel yemek yiyelim.

Yunus: Gezmeye gidelim, bakkaldan sakız ve çikolata alalım.

Hakan: Hadi gel artık Atatürk, seni yormayayım; düşmanları beraber öldürelim.

Atacan: Atatürk'ü arabayla gezdirirdim; vahşi hayvanlara bakardık.

Cennet: Hayvanat bahçesine gidelim, hayvanları izleyelim.

Selin: O'nunla doğumgünü partisi yaparım, doğumgününü kutlarım."

Bunları okuyunca, öylesine karmaşık, tarifi imkansız duygu ve düşüncelere garkoldum ki bilemezsiniz. Keşke onlar gibi, o saf, temiz, melek yavrularımız gibi sevebilseydik Mustafa Kemal'i. Önyargısız, koruyucu ve kıvam arttırıcı, renklendirici katkı maddelerinden arınmış, kalıpsız, cakasız ve fiyakasız. Alet etmeden, zemin yapmadan, çıkar gözetmeden, karşılıksız sevebilseydik keşke bizler de.

Bunca Atatürk istismarına, bunca ezbere yaşanan ve dayatılan kraldan fazla kralcı soytarılıklara, gülüp geçebilseydik bir çocuk yüreğinden. Çocuk gibi sevip büyük gibi anlamayı keşke başarabilseydik.

Neler mi değişirdi dersiniz? Çok çalışmamız ve çok sevmemiz lazım, çok.