Atatürk'ün çalışma odası..

Dolmabahçe Sarayı’nı gezdim...

Birkaç saatimi aldı. Koridordan koridora, odadan odaya geçtim. Tek başıma dolaşsam mutlaka kaybolup, dışarıya çıkamazdım. Bunu düşünenler de zaten düzenli olsun ve eşyalara zarar verilmesin diye, ziyaretçileri yerli ve yabancı gruplar halinde, bilgi vererek gezdiriyorlar.

Burası padişahın odası, şurası valide sultanın odası, burası veliaht odası, şurası kabul salonu derken sonunda en merak ettiğim ve özellikle orayı görmek için geldiğim odaya ulaştım.

Evet, Atatürk’ün odası.

Yatağının üzerinde boylu boyunca bayrak örtülü. Küçük bir oda. Uzun uzun seyrettim, fotoğrafını çektim.

Taa! İlkokuldan beri kitaplarda gördüğüm, beynime işlemiş yatak. Ata’nın son nefesini verdiği yatak.

Gruptakilerden bazıları da yatağın fotoğrafını çekti, herkes diğer yerleri görmek için ilerlerken ben odada kaldım.

Yatağın üzerinde Atatürk’ü hayal ettim.

Yatak, yıpranmasın, düzeni bozulmasın diye korumaya alınmıştı. Etrafı çevriliydi, çok istediğim halde onun binlerce kez dokunduğu yatağının kenarlarına dokunamadım.

Görevli gruptan kopmamam için uyardı, odadan çıktım.

Yatak odasının bitişiğinde çalışma odası vardı Ata’nın. Küçük, ahşap bir masa ve bir sandalye. Masanın üzerinde bir kaç eşya. Odada fazla olmayan başka eşyalar da vardı.

Dikkatimi masanın küçüklüğü çekti. Gözümün önünde masanın arkasında oturmuş, elinde kalem, derin derin düşünen Atatürk canlandı.

Belki de bu masada çalışırken çektirdiği böyle bir fotoğrafını daha önceden görmüş olabilirim, o hafızamda belirmiş olabilir.

Masanın küçüklüğünü düşünmeden edemedim ve aklımdan geçen şu oldu o an;

“Nice dev gibi masalarda oturan küçük adamlar var, demek ki masanın büyüklüğü kişiyi yüceltmiyormuş.”

Evet, büyük olmak için ne mal, ne mülk, ne para, ne pul, ne giyim, ne kuşam yetiyor.
Gerçek büyüklük bambaşka bir şey…