Ateş pahası

Ateş Pahası / Salih Erdem

Derler ki, bir zamanlar bir Osmanlı Sultanı

Ormanda ava çıkmış, yanında da erkânı.

Av peşinde koşarken herkes vakti unutmuş

Bir ceylan vuramadan gün batmaya yüz tutmuş

Göğün kararmasıyla başlayan yelli yağmur

Ağaçları sallarken yolu kaplamış çamur.

Ne yan kalmış ne de yön; dönmüşler körebeye

Çaresiz sığınmışlar en yakın kulübeye.

Garip bir oduncuymuş kulübenin sahibi

Usûlden buyur etmiş, hünkârı bilmez gibi!

Yorgun, ıslak, üşümüş; hünkâr ve maiyeti

Üşüşünce ocağa adam çakmış niyeti.

Od’un kızıl ağzına büyük odunlar atmış

Donmuş misafirleri hemencecik ısıtmış.

Sultan ve adamları epey memnun olmuşlar

Huzurda demirleyip hasbihâle dalmışlar!

Hatta bir ara hünkâr: “Gerçek şu ki, şu ateş…”

-İkramdan mütebessim- “…cidden, bin altına eş!”

Oduncu, sabaha dek, el pençe divan durmuş

Padişah, gitme vakti, samîmiyetle sormuş:

“Konuksever efendi, bizleri ihyâ ettin

Harlı ateşin ile cümlemizi dirilttin!

Böyle bir iyiliği görmedim kaç senedir

Şimdi söyle bakalım, sana borcumuz nedir?”

“Bin altındır beyzâdem!” der oduncu bedeli.

Bunu duyan kesedâr: “Bre densiz… Behey deli…

Ne masrafın oldu ki, bin altın istiyorsun?

Verelim birkaç kese bu işe ne diyorsun?”

Oduncu: “Hizmetimin kadri elbet bilinir

Böylesi dağ başında bu ateş az bulunur!”

Padişah vekilharca: “Söyletme dahasını

Ateş cidden iyiydi, ödeyin pahasını!”

Oduncu ve bu olay dilden dile yayılır;

Halk bunu garipsemez, tavrı haklı sayılır.

İşte, o gün bugündür, bir malın piyasası

Değerinden fazlaysa denir, ateş pahası.

28.05.2011

Salih ERDEM

-Hikâyeden Şiire uyarlanmıştır-

Öyle bir yanmalısın ki; önce çehren, sonra çevren aydınlanmalı. Acıpayam / Denizli ..