Ateş Suyu

Şarap, üzümün biyolojik değişikliklere uğraması sonucunda, suyla mineral ve organik veya karma birtakım maddelerden oluşan, biyolojik kaynaklı tabii bir üründür. Bileşimindeki söz konusu maddelerden bir kısmı normal olarak üzümde mevcuttur. Bir kısmı ise maya mantarlarının sağladığı mayalanmadan veya çeşitli kimyasal tepkimelerden ileri gelir. Şarap, ezilmiş veya ezilmemiş taze üzümün ya da üzüm şırasının, tamamen veya kısmen alkol mayalanmasına uğramasıyla elde edilen bir üründür.


Bu tanımlamaların ötesinde şarap, elde edildiği yerin özelliklerini yansıtır ve kimliğini taşır. Tabiatın, şarabın yapıldığı yere bağışladığı imkanların bir sentezi olan bölge toprağı, şarabın özelliklerini geniş ölçüde etkiler.


Diğer bütün bitkiler gibi asmanın da birçok çeşidi mevcuttur. Bunların her birinin uyum sağlayabileceği toprak başkadır ve bu toprakların etkisi hem üzümde, hem de ondan elde edilecek şarapta fark yaratır. Her toprak özellikleri bakımından tektir ve hiçbir toprak üzüm ve dolayısıyla şarap verme yeteneği açısından diğerlerine benzemez. Her toprak, özel karakteri dolayısıyla kendine uygun bir asma çeşidi ister ve böylece kendisinde saklı bulunan doğal özellikleri en iyi ve en uygun şekilde o asmaya yansıtır. Bu sebepledir ki, şarap yapmaya davranan insanoğlu, ilk seçme ve müdahale eylemine buradan başlar.


Asmanın, Dördüncü Zaman' ın başlarında, Anadolu' nun doğusunda ortaya çıktığı sanılmaktadır. Yerli halklar, kısa bir süre sonra bu bitkinin meyvelerinden elde edilen şıranın, toprak küplerde bırakılınca mayalandığını ve sonra uzun süre dayandığını görerek, bu içkinin çekiciliğinide fark ettiler. Bu tırmanıcı bitkinin meyve kalitesini yükseltmek amacıyla, onu evcilleştirip üretmeye karar verdiler. Böylece Hristiyanlığın başlangıcına kadar asma, Akdeniz havzasının her iki yakasında yayılıp yerleşti ve halk şarap içme alışkanlığı edindi. Hem kuvvet, hem coşku veren yan etkileri nedeniyle de şarap, kısa sürede kutsal bir içki niteliği kazandı. Bazı dini inançlar bu kutsallığı benimsedi ve zamanla şarabı bir simge haline getirdi. Böylece şarap, Akdeniz çevresindeki Hristiyanlar için, ekmekle birlikte beslenme medeniyetlerinin temelini oluşturdu. Yüzyıllar içerisinde meydana gelen gelişmeler sonucunda, Akdeniz havzasında bağcılık bugünkü çehresini aldı.


Uzun zaman uyarıcı kabul edilen bu içki, hayat seviyesinin ve tarzlarının çeşitlenmesiyle bir kalite ve damak tadı unsuru, yemeklerin bir tamamlayıcısı haline geldi. Bu yüzden özellikleri ve kaynağı, yemekle tam bağdaşması açısından önem kazandı. İslam dünyası dışında, tanrısal ve doğaüstü bir simge olmaktan öte, şarap ve şarap bilgisi, dünyanın birçok yerinde yaşama sanatının bir simgesi niteliği kazandı.