Ateş ve Biz

Bizler klavye başındaki, uzaktakileriz ancak o kadar. Uzaklığımız sadece o kadar.

Elbette ki acıları en fazla yaşayanlar hisseder ve ateş her zaman düştüğü yeri yakar. Çok sayıda söylenti arasındaki gerçek: 5. günde dahi insanlarımız, ülkemiz insanlarının yaz-kış  ruhlarını tazelemek için gitmeyi hayallediği gözbebeğimiz topraklardaki insanlarımız hayvanları, çiftlikleri, seraları ve ortak hazinemiz ormanlarımız yanıyor günden güne kül oluyor.

Uzaktayız ve apartopar ve plansız şekilde hep birden o bölgelerin yakınına gitmeye çalışsak belki bizler de trafik yoğunluğu ve karmaşayı artırarak bırakın yararlı olmayı engelleyici bile olabiliriz.

O halde nasıl bir tavır izleyebiliriz.

Giden gitti gidiyor. Yanan yandı, yanıyor. Maalesef. Havadan müdahale de olmayınca geceleri de yangın ulaşılamaz sarp yamaçları tepeleri de etkisine alarak doymak bilmez canavar misali vatanımızı yakıyor.

Eğer çözümün parçası olamıyorsak asgariden sorunun parçası olmamalıyız diye düşünüyorum.

Yıllardır ısrarla süren klavye, telefon küfürbazlığı, saldırganlığı.

Bizim gibi düşünmeyen, yaşamayan hayatı değişik algılayanlara karşı her an yansıtmaya hazır olunan o nefret seli.

Negatif sonuçlarda başkalarını suçlayıp iyi davranışlarda çözümlerde parsayı nemayı hemen sahiplenmeye çalışmak.

Kendi aramızdaki suni ayrımcılıklar .....Bunlardan bir an önce vazgeçmeliyiz. Bir an önce.

Nefretten, küfürden, beddualardan ülkemize hiçbir hayır gelemez.

Klişe olacak ama sevmesek te saygıdan, empatiden  suskunluk ve soğukkanlılıktan inanın ülkemiz toplum hayatına çok yarar gelir.

Hiç kimse siz küfür -hakaret-beddua ettiğiniz için düşüncesinden caymaz. 

İşte böyle bir ortamda başta BÜTÜN siyasilerimiz olmak üzere  eleştiri yapabilirler elbette ancak kullandıkları dile dikkat etmeliler. Nefreti dillendireceklerse en azından susmalıdırlar. Hiç olmazsa şu zor dönemde. 

Orada insanlar canları, hayatları boyunca kazandıkları herşeyi kaybetme kaosunu yaşarken onlar için en azından bu kadarını yapınız lütfen.

Bir sakince durup çözüme kafa yorunuz.

Son olarak Rusya'dan gelen uçaklar vb. ne yarar sağladı bilemem. Hava söndürme çabası olmadan bu yangının kısa sürede bitemeyeceği uzmanlarca dile getirildi zaten.

O vatandaşlarımıza gidenleri getirmese de halen travmadan çıkabilmeleri için elimizden gelen maddi, ayni desteği, TEMA ve Orman Genel Müdürlüğü aracılığıyla ormanlara katkıyı vermeye çalışmalıyız.

Gönül isterdi ki koordineli kucaklaşmış -dayanışma içinde bir yardım faaliyeti sürdürülsün ancak malumunuz artık o eski ortak ruh bile zedelenmiş.  (Maalesef yardımlaşma kurum ve yönteminde bile  bu ülkede tek elden davranılamıyor.)

O çaresiz ve kaos-endişe içindeki insanlara canı pahasına yardım eden, can veren yaralanankahraman vatandaşlarımıza da  kalben teşekkürlerimizi ve dualarımızı da eksik etmeyelim lütfen.

Her yeni gelen dakikayla yangınların söndürüldüğü haberlerini duymayı ben de 84 milyon değerli cefakar vatandaşımız gibi çok çok isterim. İnşallah daha fazla kayba yol açmadan bu kabus bir an önce biter diyorum.

Sağlıkla saygıyla kalın.