Ateşin köleliği

Evrenin sonu, mutlak soğukluk olan eksi bilmem kaça ulaşınca olacakmış… Soğuk olan ısınmazmış… Sıcak olan, soğuk olanı ısıtmak için uğraşır durur ve kendi de soğumaya başlarmış... Yaz günleri bardağa konulan bir buz parçası, bardaktaki birayı soğutmazmış yani yada rakıyı... Bardaktaki bira buzu ısıtmak için uğraşır dururmuş ve bu arada kendi soğurmuş…

En çılgın duyguların, ağır oturaklı bir kişilik karşısında dumura uğraması bu galiba... Ya da bütün uzun ilişkilerin sonunda duyguların dengelenmesi, duyarsızlaşma yani... Sıcak olan, sıra dışı olan, heyecanlı olan, duyarlı olan, hisli olan, duyarlı olan, çılgın olan, güzel olan, dalgacı olan, yaramaz olan, çocuk olan… İletişime girdiği tam tersi olan kişilikleri kendine çevireceğim diye kendinden vazgeçiyor aslında... İçimiz soğuyor... Sıradanlaşıyor, duruluyor, duyarsızlaşıyor... Çirkinleşip, ‘’adam’’ oluyor…

Birbirine akıvermek değil bu aslında... Dengelenmek, dengelemek değil yani... Duyarsızlaşma! Soğuk olanın ısınma çabaları değil... Soğuk olanın sıcak olanı somurması olayı bu... Sıcak olanın kendini feda etmesi... Severek, isteyerek onu ısıtabileceğine olan inancı... Oysa mutlak sonuç kendisinin soğuyacağıdır…
Soğuk olan! Bu sözüm sana; Kendini, kendin ısıt! İçinde var bu potansiyel... Sıcak olanla ısınırım diye düşünme... Onu da soğutacaksın sonuçta... İçindeki ateşi yak... Ateşten korkma... Ateşi terbiye etmeye uğraşma... O zaman ateş olmaz o... Eğer madde enerjiyse, sendeki gizli ateş Dünya’yı yakar... Ateşe barut yakışır! Barut ol sende be kardeşim...

Sıcak olan! Uzak ol soğuk olandan... Uzak dur ondan! Kölelik bu! Ona yardım etmiyorsun...Kendi ateşi olmayandan uzak dur... Unutma, ateşe barut yakışır!