Atla bir şey olmuyor!

Çalışırken hep yaz tatili hayalleri kurarız, ahhh deriz yaz gelse de şöyle kendimizi sımsıcak kumlara ve denizin o serin koynuna bir atsak, tembel tembel yatsak, ekmek elden su gölden misali her şey dahilli otellerden birine gitsek, yemek, temizlik, para pul düşünmeden rahatça bir tatil yapsak deriz….

Ne mümkün belirli bir bütçe ile bunların hepsini yapmak ne mümkün bizim yapacağımız kurum kamplarından birine yazılıp ya çıkarsa deyip merakla beklemek.

Bu kamplardan birine çok sevdiğim arkadaşımla yazıldık, çıktıda ahh ahh o günü düğün bayram ilan ettik gerçi kıyıda köşede kalmış bir kamp yeri ama olsun büyüklerimiz sağolsunlar bu mekanı beğenmedikleri için bize kalmış, bazen seviniyorum iyi ki diyorum bazı kamp yerleri fazla göze çarpan bir şekilde yapılmamış biz artık rüyamızda görürdük.

Hazırlandık eciğimizle cücüğümüzle neşe içinde geldik tatil yerimize, gözlerimiz ışıl ışıl herkes süt beyaz eee birde bunun bronz tenle dönüşü var bekle bizi sevgili güneş geliyoruz kollarına, hakkını vermek gerek değil mi ama.

Sevgili Nuray fazla yüzme bilmiyor e bende Mark Spitz değilim elbet kendimi geliştirme yede gelmişim buraya artık azda olsa biraz yükseğe çıkıp çocukların gözlerini kırpmadan kendini attıkları dubanın en yüksek noktasından bende atlamalıyım değil mi ama?

Zorda olsa dubaya kadar yüzerek geldik Nuray’ la iki acemi önce dubadakilerin yüzmeyi ne kadar bildiklerini izledim, atlayacağız ya hiç olmazsa su üstüne çıkamazsak bizi kurtaracak biri gerek, evet karar verildi yeterli cankurtaran mevcut ya Allah ya bismillah deyip attım kendimi en yükseğinden rahmetli İsmet İnönü gibi çivilemesine sulara e arkadaşlar herhalde benden iki burgu bir ters dönüş beklemiyorsunuz sanırım..

Ağzımdan burnumdan onca kapatmama rağmen tuzlu sular doldu birdenbire, karanlık yosunlar sardı dört yanımı panik yok, kollarımı kaldırdım yukarı doğru ışık göründü ve kabarcıklar, yaşasın hayata doğru gidiyorum dedim; su üstüne çıktığımda bana çevrilen birçok bakış gördüm bekliyorum ten pointleri heyhat kimse not vermedi.

Nuray’ a da deli cesaret geldi sordu bana; nasıl kolay mı bende atlasam korkuyorum yok yok vazgeçtim derken ben; a a a valla çok güzel oluyor hiç de zor değil ben atladım sende atlarsın hiç korkmadım dedim, halbuki yaşamla ölüm arasındaki o çizgide birkaç saniye durdum da geldim…Cadıyım ben cadıyım..Neyse çıktı Nuraycım bir cesaret atladı maviliklere ..

Bekliyoruz çıkacak diye tık yok, yok yok, korkmaya başladık iyi yüzen arkadaşlardan biri tam atlıyordu ki sudan şapada şupada Nuray fırladı ilk sözü şu idi ilk nefesle.

- Seninle bir daha konuşmayacağım..

Meğersem suya atladığı zaman dipteki yosunlara takılmış acemi dalıcı, korkunca dolanmış onlara ondan çıkamamış..Ne çok gülmüştüm, Nuray benimle konuştu mu? Elbette hatta onu sürüklediğim yeni bir yüzme macerasına keyifle katılacak kadar..

Sevgi ile…