Avcumdaki sedef kadar

'Bir kıyıdan baktım dünyaya ellerimde tuz, avcumda sedef' vardı.

O da aynı kıyıdaydı. Ama ellerindeki tuz, avcundaki sedef değildi.

Yanyanaydık. Duruyorduk öylece. Güneş aynı güneşti. Güneş içimi ısıttı, o ise kavrulmuştu, en azından öyle görünüyordu.Baktığımız deniz aynıydı ama benim gözümdeki mavi özgür, onun gözündeki yalnızdı. Dalgalar coşkunun telaşındaydı bana göre, sahile ulaşma yarışında. Ona göre boşa uğraştı yaptıkları.

Kıyı aynı kıyıydı, güneş aynı güneş, deniz aynı mavi...
Aynı kıyıdaydık ama benim ellerimde tuz, avucumda sedefler parladı. Onun elleri boştu. Yapayalnızdı...

Yaşamın kıyısı da o denizin kıyısıyla aynı aslında, insan avcundaki sedef kadar yakın duruyor denize, yani yaşama . Denizin mavisinde bulduğu herşey ancak avcundaki oluyor...Avcunu boş bırakanların payına ise yalnızlık düşüyor...

Bunu bildiğimden sanırım,
Elimdeki sedefin tükendiği zamanları da iyi bilirim.

Bundandır belki de;
Ne zaman elleri sedefsiz kalmış birine rastlasam, avcuna elimdekinden bir tutam bırakıvermek isterim...

Ne de olsa ben elini denize sokabilenlerden, tuzla yıkanmış avcunda sedefi süzebilenlerdenim...

Kendime hatırlatmak istedim...