Avlar

Bedel ödemeden bir şeyler sahibi olmak bu dünyada yok. İş devletlere gelince bedel ödeyenlerin ve rahata erenler arasında ciddi bir farklılık olduğu ise su götürmez bir gerçek.

Demokrasinin güzelliği de burada. Bedeli ödeyenler ile bedel sahibi olanların aynı olduğuna dair ciddi bir algılama var. Bu kısmen doğru olsa da, demokrasinin ikna etme sanatı olduğu malum. Kim daha fazla inandırıcı oluyorsa iktidar o oluyor.

Dayak yiyen ve bu durumu kanıksamış bir toplumun, demokrasiden anladığı daha az dayak yemek veya suratına değil de poposuna vurulmasını talep etme hakkı vardır.  Bu gayet mantıklı bir tercihtir. En azından yiyeceği dayağı seçme hakkına sahip olmak bile bir özgürlük sayılabilir. Daha özgür ruha sahip olan çok daha fazla sorgulayan kişi ve kişilerin toplumdan dışlanması gerekir ki, çatlak sesler toplumda fazla dile getirilmesin. Devleti yıllarca “tabu” olarak gören insanlar devletin onların mutluluğunu sağlamak üzere var olduğunu anlaması her gün dayak yeme alışkanlığı edinmiş bir toplumda çok zor bir çelişki. Nedenine gelince kendisine iyi muameleyi yakıştıramaz. Sevgi görmeyen sevgiyi nasıl ifade etsin ki?