Avrupa'da Cimbom'u desteklemek

2000 yılında Kopenhag finalinde Popescu son penaltı için topun başına geçtiğinde dizlerim tıpkı onbinlerce Galatasaray taraftarı gibi zangır zangır titriyordu heyecandan. Gol ve kupa sonrasında ise yaşadığım mutluluk ve kutlamalardaki coşkuyu ise belki de bir çok Galatasaraylı tatmadı.

Aynı heyecan Galatasay-Hamburg maçında da vardı bende. 60 dakika bir Galatasaylı gibi sevinip, hop oturup hop kalktım. 70. dakikadan sonra ben de her Galatasaylı gibi defansa kızdım, De Sanctis'e söylendim ve kahroldum.

Son düdükle beraber ise benim de Saraçoğlu hayalim bitti.

5 dakika sonra herşeyi orada bıraktım ve taraf olmanın, spora gönül vermenin, spordan keyif almanın ve futbolun yalnızca bir oyun olduğunu hatırladım ve bütün Galatasaraylı arkadaşlarıma mesaj göndermeye başladım.

"Kadıköy'e metrobüs yokmuş ama ben sana akbilimi veriririm" ve buna benzer gıcık esprilerle canlarını sıktım onların.

Bu değil mi idi futbolu futbol yapan? Futbolu oyun yapan.

Keşke Arda Turan biraz daha sakin bir ruh haliyle konuşsaydı mikrofonlara ya da teri soğumuş olsaydı bu açıklamayı yaptığında.

İşte o zaman kupa Arda'nın ellerinde yükseldiğinde Beşiktaşlı ve Fenerbahçeli taraftarların kendisini Saraçoğlu'nda hangi duygularla omuzlarına alacaklarını hisseder ve bir kez daha düşünürdü bu açıklamalar öncesinde.