Avuçlarım güneşle dolu

Yerin derinliklerinde,

Her yanı kömür karası

Solgun yüzünde yorgun baksa da gözleri

Öylesine hasret kalsa da güneşe

Kazma sallar, nasırlı elleri

Çocukları şeker de yiyebilsin

Sevdikleri gülebilsin diye.

Otuz Can

Üzerlerinde İşçi tulumları

Başlarında madenci şapkası

Ellerinde sefer tasları

İçinde kuru soğan, acı yavan

Akşam sofrasından arta kalan

Eşi, annesince hazırlanan

Hani Allah ne verdiyse

Katık yapılan

Yerin derinliklerine indiler.

Karnın yardılar kazma ile kara kömürün

Yemek vakti toplandılar

Güneşe çok uzakta.

Bir bir açtılar sefer taslarını.

Paylaşmak için aşlarını.

İştahla kaşıkladılar

Kömür karası elleriyle yemeklerini

Doyurdular aç karınlarını

“YARİN YANAĞINDAN GAYRİ HER ŞEYİ “ paylaştılar.

Bir tek ölüm yoktu paylaşılacaklar listesinde.

Ve 17 Mayıs öğleden sonrası

Ölüm paylaştı Otuz CAN’I

Yerin metrelerce altında.

Daha öncesinde olduğu gibi

Yine kömür karası kader dediler.

Yazgı dediler, elden ne gelir dediler.

İşte isyanım bu yüzden çok büyük.

Yapılacak bir şey yok diyenlere,

Aymazlıklara,

Ülkeyi yönetiyorum diyenlere

Kömür işçilerini kaderine terk edenlere

İsyan ediyorum

GÜNEŞ TOPLUYORUM

EN KIZILINDAN

AVUÇLARIM GÜNEŞ DOLU

SIKILI YUMRUKLARIMLA.

FIRLATIYORUM MADEN OCAKLARINA.