Avuçlarımızdan kayarken tutamadıklarımız...

Bazen yazmak iyi gelir derler ya yazmanında iyi gelmeyeceği durumlar vardır söylemeliyim, belki de yazan biri olarak bu itirafı yapmalıyım. Bazen kelimelerle bile anlatamazsınız insanları, bazen olaylar kelimelerle çözülemez bile. İşte o zaman geçersiniz evinizde en ücradaki cama, dışarıya şöyle önce bir göz gezdirirsiniz. Baktınız ki kimsecikler yok ağzınızdan çıkamayan kelimeleri duyacak, alırsınız bir fincan kahvenizi elinize bir gökyüzüne, bir de gelenin görülmediği, dahası hiç gelenin olmadığı o karanlık yola bakarsınız. Saatler geçer ama siz geçen her saatte daha açılırsınız geceye, başlarsınız yaşlarınızla eşlik etmeye kahveye.

Yazınızın giriş bölümü gibidir bu anlar. Önce çekinirsiniz sonra başlarsınız itiraflara, dökersiniz gözyaşlarınızı gündüze inat. Yazınız gelişir, olgunlaşır bu anlarda artık derin cümlelerdesinizdir. Hatta okuyucuya meraklar uyandırmaya başlamıştır hikaye ama bir son gereklidir değil mi artık? Kahvenizde bitmiştir zaten, geriye son yudum kalmıştır tek nefeslik bir an yani. İşte o yudumu almadan bir kaç cümle daha kurarsınız yine de diye başlar bunlar yarın için umut gereklidir çünkü gündüzle baş etmek zorundadır insan her şeye rağmen. Sonra son yudumu alırsınız artık kahveyi dudaklarınızdan indirirken. Kahvenin acı tadı işler yüreğinize. Bellidir artık gecede sizi kovmaktadır vakit gelmiştir. Son kez bakarsınız sokağa gelmeyecek olana seslenirsiniz her şeye rağmen. Ardından camı kapatırsınız son vuruş perdeyle olur perdeyi çektiniz mi bitmiştir artık ne gelen görülür şimdi, ne gelme ihtimali olan yazınız da bitmiştir. Ömrünüz de böyledir, yazı yazmak gibidir. Dalgalıdır. Bazen dalga heyecan verir, bazen de yutar sizi…