ay beyaz!

ay beyaz!

bazı şehirler vardır, geceleri üstüne indiğimiz; arındırdığımız düşleri gerçeklerden. ateşböceklerini silkeleyip üstünden yalın düşlerine sığındığımız.

elinde izlerini taşıyordum senin, cesaretini kalbinde hapis tutmuş bir yalnızlık iniyordu geceye, sokaktan sesleri kazımaya çalışmak gibiydi bu hazırlıksız ihtilal. bir şeylere hazırlanıyordun, gitmelere, susmalara, gözlerinde yeşillere hazırlanıyordum...

elinde izlerini taşıdım bu şehrin, iyiliklerini fahişelerin, kötü sözlerini öğretmenlerin... şakaklarımda kurşun izi gibi kalan bu aşkın ihanetlerini taşıdım uzun süre öğrenciliğimin şehirlerinde. hiç kimseleri taşıdım üzerimde, bütün yalnızlıklarımı serdiğim halının üzerinde tepinen çocuklarını, mendilleri ıslanmış çocukları da...

ellerinde izlerimi taşıdım; pencerede suratlarımı, şeytan uçurtmalarını, yeldeğirmenlerini aklımda.

düşmanları vardı ardımda, ispiyoncuları, korkuları aynalarda, denizin kıyısında güneş gülümserken suratına terli bir öpücük gibi kayarken yanaklarından yaşları insanlığın, sesinden usanmış bir rüzgar gibi geçtim saçlarının arasından.

sözlerinin ikliminde gelirdim yanına, sonra sen ufalan adımlarınla bana bir şeyler anlatırdın, bak derdin: ay beyaz!

düşünürdüm: ay beyaz!

hatırlarım saçların ıslaktı senin, defne kokusuydu akşamlarım, pusulam doğruydu gözlerine baktığımda, aklım ayıktı sarhoşluğumda. hala hatırlarım: ay beyazdı!

yağmurlarını ne çok severdim güneşle geldim...

temmuz 2008

izmir