Ayak İzi

 Durgun, sessiz bir denizin kenarında oturup suskunluğuna sessizlik ekliyorum. Ne zaman düşünmek istesem, kendime kalmak istesem bunu yaparım. Mutlaka deniz kenarına giderim. Konuşmamız gerekmez, o benim derdimi anlar ben onun bana çözüm olacak yanlarını. Bu şehre geldim geleli en çok denizin maviliğini bilirim ben. Ruhumu en iyi taşıyan sonsuzluktur.

 Bir insanın vazgeçilmezliğinin yürek ağırlığıyla eşdeğer olduğuna inanmışımdır hep. Bu sebepledir insanlardan umutlu oluşum. Yine de tanınması gerekir bir  akılla bir yüreğin. Beraber hareket ettikleri her anda tahmin edilemez yenilikler gerçekleşebilir ya da bir sözle yerle bir olabilir sevgi şehirleri. Ben yine de tanımadığım bu şehirde bir insana güvenmekle başlıyorum hikayeme. Elbette o güvenimin zamanla sevgiye dönüşeceğinden habersizim. Biliyorum siz de keşke hayat yaşatacaklarını önceden söylese diyorsunuz. Çünkü hepimizin korkusu aynı. Sevgisizlikten korkuyoruz. Kimimiz sevdiği insan tarafından sevilememekten, kimi sevmemekten. Belki de bakmayı bilmediğimizden kaynaklanıyordur bu derin karanlık yönümüz. Mesela karşınızda sevdiğiniz insan bütün mucizeliğiyle konuştuğunda baharlar gelmiyor mu yüreğinizin iklimlerine? İşte bu güzelliği yaşama hayaliyle büyütüyoruz içimizdeki senleri. Sonra yüreğimizi ortaya koyduğumuz bir yarışın galibi vazgeçmeler oluyor. Öğreniyoruz, sevmekle sevilmek arasındaki ayrıntıları adım adım öğreniyoruz. Bütün bu yaşatılanların en iyi yanı, karşımızdaki insanın temiz ve parlak bir yürek birikintisi olduğundan emin olmamız. Aslında bu bakış açısı bizim tercihlerimizden ibaret değil mi? Yüreğine dokunmak istediğimiz insanlar kendi tercihleriyle uzaklaşmıyorlar mı bu incelikten? Kimsenin karşısındaki insanı durup anlamaya vakti yok, çünkü aşkların da yarıştırıldığı bir dünya burası. Kim beni daha çok sever kalabalığının içinde sürüklenen yanlış akıllar ülkesi.

Bedenimde taşıdığım umut olmasa ben de yorgun bitirmiş olurdum bu yürüyüşü ama hiç eksik etmedim adımlarımdan. Sevdiğim insanın yüreğinin güzelliğini bir ben anladım çünkü. Var olmalar yerini yalnızlıklara  bıraktığında bile emindim gülümseyişinden.

Biliyorum, Tanrı hiçbir zaman o gülüşü silemeyecek yüzünden ve hangi olumsuzluk gelirse gelsin yüreğinin güzelliğiyle varacak tatlı geleceğine, eminim hayat onun için vazgeçilmez kelimeler yazacak tarihine…