Ayakkabısız basın toplantısı

Basın toplantısının yapıldığı binanın dışındaki merdivenlerde sıra sıra ayakkabıların yanına kendi ayakkabılarını da çıkartıp koydu. Sabah işe gelirken bu basın toplantısına gönderileceğimi bilseydi yeni çorap giyerdi ayağıma. Şimdi parmağı dışarıya fırlamış çorapla koca başkanın karşısında durmak olmazdı ki. Hani başkan görmedi diyelim, gazeteci arkadaşlarına ayıp olurdu. En iyisi çoraplarını da çıkartmaktı. Çorapları çıkartıp ayakkabısının içine koydu ve kapıya doğru yöneldi.

Kapının önünde bekleyen iri yarı güvenlik görevlisi kameranın telsiz mikrofonunu içine koyması için bir sepet uzattı. Cep telefonunu da adını yazdığı bir zarfın içine koyup masanın üzerine bırakırken, görevli “çıkarken buradan alırsınız” dedi.

Omzundaki kamerayı masanın üzerine koydu. Görevli kolunu uzatmasını istedi, sol koluna kelepçelediği bir zincirin ucunu kameraya bağladıktan sonra kamerayı omzuna koymasına yardım etti. Güvenlik görevlisi oldukça kibar davranıyordu, demek ki bu konuda talimat vermişlerdi.

Kış günü mermer zeminde çıplak ayakla yürümek hiç de kolay değildi. Basın toplantısının yapılacağı salonun kapısına gelince içeride yerlerin halı kaplı olduğunu görünce sevindi. Yoksa o kadar süre yer basmak çok zor dururdu.

Kapıdan girerken bir gazeteci büyüğünü gördü, ağzından takma dişlerini çıkarmış görevliye teslim ediyordu.

Başkanı beklerlerken aralarında dolaşan bir görevlinin uzattığı kavanoza ceplerindeki bozuk paraları attılar. Paraları toplayan görevli, bu paranın bir hayır kurumuna verileceğini bilgisini iletti.

Başkan içeriye girdiğinde salonu ağır bir koku kaplamıştı, bu durumun başkanın yüz ifadesine yansıdığını hemen farketti.

Basın toplantısı başladı. Başkan konuşurken bir ayakkabı herkesin üzerinden uçarak geçti, kürsüye doğru yöneldi, iyi bir refleksle eğilen başkanın kafasını teğet geçip duvara çarptı ve yere düştü. Geriye doğru bakan gözler ayakkabılarından biri olmayan bir güvenlik görevlisi gördüler.

Ankara 16 Aralık 2008