- Kategori
- Deneme
- Okunma Sayısı
- 995
Ayakta durmaya takatim yok, ağlamaya hakkım...

Binalar inşa ediyorum, tırnaklarımla kazıyorum temelini, tuğlalarını tek tek ellerimle yerleştiriyorum, harcını karıyorum, sıvasını yapıyorum, sonra rengarenk boyalarla boyuyorum, içini çiçeklerle süslüyorum, seviyorum çok seviyorum hem de, içinde kuş cıvıltıları gibi neşeyle yaşamaya başlayacağımı düşündüğüm sırada o binalar çöküyor üstüme, altında kalıyorum, kurtulamıyorum…
Bir şeyi yanlış yapıyorum ya da neden yapıyorum ki, bunca emeği, bunca uğraşı, bunca savaşı neden veriyorum ki? Bir gün yıkılıp altlarında kalmak için mi? Bir kez daha. Bir kez daha … Ha gayret son kez daha … Gücüm yok … Yorgunum …. Yaralı …. Hem de çok … Nefes alamıyorum aslında almakta istemiyorum. Sevgim kadar yıkılışımda büyük oluyor, ayakta durmaya takatim yok, ağlamaya hakkım …
Zeliha BEKOĞLU
Önerilerine Ekle Beğendiğiniz blogları önerin, herkes okusun.

Bir şeyleri yanlış yapmaktan bahsediyorum. Burda anlaşılmaz olan şu: Senin yerinde olmak isteyen binlerce insan vardır. Onların içinde bir kısmının da yerinde olmak isteyenlerdensin sen.
Mehmet Arda 08.06.2008 15:53- Cevap :
- Haklısın abi mutlaka vardır , uzaktan davulun sesi hoş gelir elbette :))) Bu platformda beni en yakından tanıyan ve yaşadıklarımı gayet iyi bilen biri olarak ve senin kadar kaliteli , kültürlü , değerli bir insan bunu diyorsa boynum kıldan incedir. Bana haklısın abi demek düşer ki son günlerde çok eski dostlarımla bir kaç konuşmadan edindiğim sonuçta bu hayatta herşeye sahip bu iki dostumun beni hayatları boyunca hep kıskandıklarını söylemeleri garibime gitmişti ama sanırım haklısın :)) 08.06.2008 20:22
Nefes almanın değerini bildikten sonra böyle yıkımların az geleceğini bilmen gerekir bence. Her kalp çarpışı yaşama sebebimiz değilmidir Sevgili Zeliha? Sevgiler...
cemil... 08.06.2008 9:28