Aydın adam, sözünü söyler kardeşim!

Yazdığımızı bilen yakın dostlar. Arkadaşlar. Yazılarımızı okuyup takip edenler, sevdiklerimiz. Bugün pek bir telefon açtılar, mail attılar. Yazımızı beğenmemişler. Hangi yazımızı? Kendimizi eleştirdiğimiz, sert gitmeyeceğiz artık dediğimiz, en çok reddi alan yazar olmanın nesi iyi demeye getirdiğimiz yazıyı. Niye beğenmemişler?

Özetle diyorlar ki:'' Aydınların sustuğu, gazetelerin istediğini yazmadığı, Tuncay Özkan'ların bir telefonla kovulduğu şu ülkemizde. Abant toplantısı diye , aydın geçinen insanların fayton gezisi yapıp, bir şey demeden evinde döndüğü ülkemizde. Yargının, eğitimin, ordunun '' Atatürk devrimleri'' kalmadı demekten usandığı ülkemizde. Fakirliğin diz boyu olduğu, Diyarbakır'da çocukların akşamları çöpten yiyecek aradığı, yetiştirme yurtlarında kalanlar ile kaçanların sayısının bilinmediği ülkemizde. Sen yazdıklarından geri döneceksen yazma o zaman dediler. Hoppala...

Bize bunu yazma diyen yok ki. Sadece sakin yaz diyorlar. Bizim kızdığımız olmuyor mu peki? Oluyor. E si? orta yolu bulduk işte. Daha sakin yazıyoruz. Ama yarın öbürgün inandığımız şeyleri sertde yazabiliriz. Eğer inanmışsak virgülünü değiştirmeden daha da sert yazabiliriz. Biz yazamayanların sesi olmadıkdan sonra yazsak ne olur yazmasak ne olur ? Yılbaşı hindisi tarifi vermeye mi geldik dünyaya?

Bildiğimizi, inandığımızı, gördüğümüzü anlatabildiğimiz sürece buradayız. Aynen hayat gibi. Belki birgün sessizce sıvışır gideriz. Aynen hayat gibi.

Ama şimdi. Kendim de kedilerim de hasta iken. Ve birazda melankoli gribine kapılmışken. Beni böyle bırakın. İster Ahmet Kaya çalsın radyoda ister Cem karaca. Tek ricam sıcak bir bardak çay hep yanımda olsun. Yaşamak bazen ağır gelir insana. Yazının sonu da burada bitsin. Siz çıkın kerevetine ...