Ayı ne yapsın? Armut ne yapsın?

Gönlün hicranla dolması için, o meşhur şarkıdaki gibi kimsenin uzakta olması gerekmiyor.

Paylaştığımız gökyüzü kimi kavuşturmuş ki sizi kavuştursun?

Yalan be!

Film icabı!

Dümen hepsi.

Şarkılar olmasa nasıl avutacağız kendimizi?

Nasıl katlanacağız?

Nasıl dayanacağız?

Camdan elma şekeri bir yere kadar yalanıyor işte, sapı elimizde kalıyor da, neden bilmem armudun iyisini, ayının irisi yiyor!

Düzen bu, işinize gelirse!

Ayı ne yapsın?

Armut ne yapsın?

Alan razı, veren razı, size ne yahu!

Dilimizin dolaşması için ille de sarhoş olmamız mı, lazım?

Ayaklarımız taşımıyorsa, koşabiliyorken, emekliyor, kahkahalar atmak varken ağlıyorsak, çocuk muyuz?

Saçlarımızı okşayan yoksa yetim.

Kimsemiz yoksa garip.

Âşıksak mecnun.

Benim kafam karıştı, bilen varsa söylesin;

Bir yanımız insan da, esasında hayvan,

Hayat; oyunlardan saklambaç, yoksa sürekli ebe miyiz biz?

“Elma” dersem çık.

“Armut” demem, aramız açık!