Ayna'da gördüklerim

Aynanın karşısına geçip gözbebeğime bakarım bazen. Gözlerimde ki ışık benim nasıl bir ruh halinde olduğumu çok net anlatır. Sonra gözlerim alın çizgilerime kayar. Mesela ben; önceleri "sadece alnımda kırıklar var" derdim. Sadece gülerken ya da mimik yaparken çıkardı. Artık kırıklar belirgin çizgilere dönüşüyor. Sadece mimik yaptığımda ortaya çıkmıyor o çizgiler. Ben burdayım diyor, gün geçtikçe belirginleşiyorum diyor. Her geçen zamanda daha da artacağım diyor.

Yüzüme garip bir hüzün belirginleşiyor. Gözler buğulanıyor. Gözlerimin buğusuna bakarken o buğu küçük bir tomurcuk olup akıyor.

Ya saçlarım... Eskiden bir tanecik ak saçım vardı. Annem "sakın o tek ak saçı koparma şans getirir" derdi, bazen de "koparmassan çoğalmaz" derdi. Öyle mi inanmak isterdi yoksa o da annesinden bunları mı duymuştu da şimdi bana söylüyordu? Kim bilir belki bende arkamdan gelecek nesile bunları anlatacağım.

Ben hiç koparmadım o ak saçı. Ama ne şans getirdi ne de ak'ların çoğalmasına engel oldu. Zamana karşı o da artıyor. Belki de şans getirdi ya da ben mi farkına varamadım.

Yüzümde ki ifadeler belirginleşirken aslında farkına varamadığım "zaman" kendini hatırlatıyor. "Sen hayatın rutinliği içerisinde kendini kaybediyorsun ama ben senden çok şeyi götürüyorum, haberin olsun... Önemli olan hayatı güzel ve dolu yaşamak" diyor. Öyle mi yapıyorum, bilmiyorum...