Aynadaki gözyaşları

Etraf; sessiz, tenha, durgun ve karanlık. Öyle karanlık ki, yüzümü bile göremiyorum doğru dürüst.

Karanlıkta bakınırken, birden gözlerimi farkediyorum. Ayın sessiz bir gecede denize yansıması gibiler ve güneş ışınlarının kırılışı gibi hüzünlüler.
Sonra saçlarımı farkediyorum. Sanki fırtınadan yeni çıkmışım. Öyle dağınıklar ki! Ve kum fırtınasından arda kalan kum tanecikleri saklı diplerinde.

Karanlığa gözlerim alıştı artık. Ellerimi aynaya dayadım. Ne kadar da masumlar... Bir gülün dikenleri batmış kimsesiz ellerime. Dudaklarım, ne kadar da tuhaf. Bir beyaz gülün saflığı, mahsunluğu gibi. Gözyaşlarım yüzümün, o en saf yerine süzülüyor. Dilimde tuzunu hissettiğim bir damla içime akıp kalbimi yakıyor.
Artık herşeyi görebiliyorum. Kalbimi bile! Sanki kalbime inat yıldızlar bile yan yana duruyor. Kuşlar bile, evler bile hatta deniz yıldzları bile. Bir fesleğenin güneş görmeyince kuruduğu gibi yahut da açmaya kıyamadığım gizemli bir sandık gibi kalbim. ''Aşk, aşk'' diye atıyor ama haykırışlarını duyacak kişi yok ortalıkta.

Hala aynanın karşısındayım. gözlerimi kapatıyorum bir iki saniyeliğine anılarımla başbaşa kalabilmek için. Gördüğüm ilk şey; ayna değil, Üzerinde gözyaşı bulunan ayna kırıkları oluyor.