Aynaya yansıyan hazan mevsimi

Eve varmak günün bittiğinin göstergesiydi…

Kısık sesle ‘artık gün bitti’ dedi.

O kelimeler içine bir soru olarak eridi ve tuhaf bir şekilde ‘ama bende bittim’ diye yankılandı.

Kafasında ki seslerin, ruhundaki kavgaların, yüreğindeki başkaldırışların ağırlıyla

Sırtını duvara dayayıp, başını tavana kaldırdı...Dakikalarca asılı bıraktı, yorgun gözlerini tavanda

Apar topar odasına attı kendini, aynaya baktı…

Önce sararmış bir yüz gördü ve mırıldanarak ‘bir hazan mevsimi tablosu’ dedi

Ve sanki ona ait değilmişçesine, tanımaya çalışırcasına uzun uzun baktı…

Açıp kapattı ağırlaşmış gözkapaklarını,

Değişmeyen manzara tekrar tekrar önüne geldiğinde anımsadı ve kabullendi, kendi yansımasıydı bu…

Yutkundu…ne çok duygu var dedi bu pastelleşmiş bu tabloda

Yanakları ardında saklanmış küçük bir sevinç, dudak kıvrımlarında biraz şaşkınlık, gözlerinde derin bir hüzün…

‘nasıl taşıyor tüm bu duyguları bu küçük sarı tablo’ diye soracakken,

Ağırlığını hissetti ve ‘ben bu kadar güçlü değilim’ dedi

Hemen banyoya geçti…

Gücü ince ellerine topladı, titreyen avuçlarına suyu doldurup tokatlarcasına, tüm ifadeleri öldürürcesine yüzüne vurdu.

Derin bir nefes alıp, avuçladı sızlayan yüzünü sonra başını kaldırdı, tekrar aynaya döndü

İlk önce sarı tabloya hafif kızıl bulutların indiğini gördü.

Yüzünde bir huzur vardı…tuhaf bir gülümsemeye dönen sebepsiz bir huzur

Kim bilir belki de isteği çarptığı suyun etkisiyle oluşmuştu

Evine geldiğinde günü ve oluşturduğu maskeleri kapı önünde bırakmak ve her nefes alışında sadece evinin o sıcaklığını, o huzurunu solumak istiyordu.

Şimdi aynada karmakarışık bir duygu çeşitlemesi değil, sadece kendisini görüyordu

Emin olmak istiyorcasına döndü ve tekrar baktı aynaya…

sadece sıcak bir gülümseme vardı, huzurun hakim olduğu